fbpx

Ik las laatst een bericht van een vrouw op FB die haar eigen theatershow aankondigde. De gebruikelijke paden hadden haar niet het podium gebracht dat zij zocht en dus was het: Of ik stop ermee, of ik doe het zelf. Ze koos voor het laatste. Ik reageerde vol enthousiasme met dat ik dit zelf ook van plan ben om dezelfde redenen en eindigde met mijn favoriete: You got this. Via messenger kwamen we daarna in contact en nu komt er een mooie co-creatie aan.

Een vriendin van me reageerde onlangs ook enthousiast op een bericht van een vrouw die aangaf te gaan stoppen met de oude online marketingmethodes, waarbij met name gebruik wordt gemaakt van het principe van tekorten, groeps- en tijdsdruk. Ze heeft zelf ook al een shift hierin gemaakt en dus vindt ze het tof dat steeds meer mensen dit anders gaan. In plaats van wederzijdse erkenning, kreeg ze echter een reprimande. Zij deed toch echt nog niet wat ze zei, noch wat deze dame doet.

Wie wil je zijn?

Ik stel deze vraag vaker in mijn stukken. Meermalen krijg ik terug dat je niet kunt kiezen wie je bent, dat je licht en liefde bent, dan wel dat je niemand hoeft te zijn. Dit voorbeeld laat voor mij echter heel duidelijk zien wat ik met deze vraag bedoel. Ja, je bent licht, liefde, bewustzijn, of hoe je het ook wilt noemen, en nee: je hoeft niemand te zijn, maar als je toch in deze wereld met elkaar een mooie samenleving wil opbouwen dan is de vraag: ‘Wie wil ik zijn in deze buitenwereld?’ toch wel degelijk een vraag die jij jezelf mag stellen.

Ik deelde van de week op Instagram nog een afbeelding met de tekst ‘Strong people don’t put others down, they lift them up.’ Ik denk dat de spirituele, bewuste (ondernemende) mens daar momenteel nog wat van kan leren. Want alhoewel men dan de oude marketingtechnieken achter zich laat, angst en ego spelen blijkbaar nog steeds een rol. Want wat als de ander ook doet wat jij doet, aanbiedt wat jij doet, en in dezelfde niche zit? Kun je dan nog in overvloed blijven denken, of vind je het nodig om die ander naar beneden te halen zodat jij er beter uitkomt?

Ik voel, ik voel.

Ook zie ik steeds meer discussies ontstaan op het gebied van wie er het meest zuiver voelt. De een voelt nog op een diepere laag dan de ander en weet daardoor precies wanneer iets zuiver is of niet. Al vaker heb ik aangegeven dat ik de discussie: ik voel, ik voel wat jij niet voelt niet meer aanga. Waar we enige jaren terug het uiten van gevoelens zagen als een manier om elkaar te gaan (leren) begrijpen en om elkaar te zien en te horen, waardoor er ruimte kon ontstaan voor verbinding, zo lijkt nu ventileren om de lucht te klaren plaats gemaakt te hebben voor een wedstrijdje wiens gevoel de waarheid omvat.

Terwijl gevoelens verraderlijk zijn, komen en gaan, en ons ook nog wel eens voor de gek kunnen houden, worden zij nu gebruikt als een dieper weten, een waarheid die vast ligt, waarbij men vergeet dat gevoelens en zelfs ook dit innerlijk weten vaak voortkomt en wordt gekleurd door eigen projecties, innerlijke overtuigingen en vooral het eigen geloofssysteem. Met als gevolg dat velen continu offended zijn, allerlei (therapie)sessies nodig hebben om te processen en vooral veel delen/ventileren, terwijl er pas verbinding lijkt te kunnen komen als de ander hun gevoel en hun waarheid erkent als zijnde de enige.

De woke-beweging ligt als een spiegel over onze samenleving.

Dat is niet perse goed of fout. Ik geloof sowieso niet in die onderverdeling. Het is precies zoals het is en heeft altijd een reden, er zit altijd een uitnodiging in voor onze individuele en collectieve bewustzijnsgroei. Wat echter overduidelijk centraal staat zijn de vragen: wie ben je, wie wil je zijn en kun je de ander volledig accepteren zonder oordeel? Natuurlijk lijkt er een beweging gaande die daarin zo ver doorschiet dat er een bepaalde waarheid wordt opgedrongen. Ook dit is echter heel normaal. Eerst mogen we beiden kanten van de medaille belichten en misschien wel belichamen, voor we naar het gouden midden kunnen bewegen.

Dat de pendule van de klok eerst uiterst rechts en dan links gaat is, vertaald naar de maatschappij, niets anders dan dat eerst het paternaal narcisme duidelijk is geworden en nu het maternaal narcisme. Het toxisch vrouwelijke dat de meesten vrouwen wel herkennen van het ‘krabbenmand effect’, dan wel van de backstabbing vals vrouwelijke karaktertrekjes. Een man slaat je vol in het gezicht, een vrouw steekt een mes in je rug. Het is misschien veel te zwart-wit, maar het verduidelijkt wel direct wat ik bedoel. Vals wijvengedrag wordt het ook wel eens genoemd. En nu al langere tijden vooral (terugkeer van) de vrouwelijke energie wordt bejubeld en de mannen worden aangevallen, is het niet zo gek dat ook dit het daglicht gaat zien.

Je hebt altijd een keuze.

Nog zo’n dooddoener vinden sommigen. Ik vind van niet. Acceptatie van wat is, is namelijk ook een keuze, net als vergeving. Nu we steeds meer richting het moment gaan waarop de tijdlijnen toch echt gaan splitsen, en de ascensie voor steeds meer mensen voelbaar wordt, heb je iedere dag, ieder moment van de dag de keuze: Wie wil je zijn? In welke wereld wil jij leven en hoe draag je daaraan bij? Velen zijn overtuigd dat Jezus hun komt redden, anderen hopen nog steeds op een politiek leider die het goed voor heeft met de medemens. Ik ben ervan overtuigd dat jij de enige bent, die bepaalt in welke realiteit je leeft. Hoe jij de wereld ziet, hoe jij je erin begeeft en hoe jij anderen behandelt geeft hem kleur of maakt het zwart-wit.

Ik ben voor het burlesk, ongegeneerd, schaamteloos en vol overgave aanmoedigen van elkaar. Gewoon omdat het kan en omdat we samen zoveel meer kunnen. Waarbij niemand verder dan de ander is, of achterloopt. We hebben ons al lang genoeg klein gehouden en elkaar klein gemaakt. Laten we nu eens voor de grootsheid gaan van de creators die we zijn.

Het is nu meer de tijd dan ooit om te kiezen en met de opening van de Leeuwenpoort geven we onze intentie nog flink wat kracht mee.

De keuze is aan jou.

Meer weten: Lees ’10 jaar duisternis’.

 

Liefs, Eveline