De symboliek van de zon en de maan is het ultieme voorbeeld van de duale gedachtegang. Met de aankomende eclips wordt dat enkel meer bevestigd door alle verhalen eromheen. Ze zijn te herleiden naar de gedachte dat het licht meer of minder aanwezig kan zijn, verduisterd kan worden, dan wel zelfs afwezig kan zijn.
De Bron, God, De galactisch Zon is echter nooit niet aanwezig.
Het licht is er altijd. Maar we zijn zo gewend aan het andere verhaal, dat we vast blijven zitten in de matrix die vooral in stand wordt gehouden door onze eigen (negatieve) gedachtegang. We blijven hangen in wij-zij, ik-jij, donker-licht, goed-fout, en dus ook zon-maan.
Waarbij de ene groep de maan koppelt aan het vrouwelijk bewustzijn en de zon aan het mannelijk bewustzijn en de andere groep de symboliek van duister en licht aangrijpt om de eclips te verklaren. Er is nu eenmaal een strijd om ons bewustzijn gaande. En in de aanval die plaatsvindt, speelt ieder met liefde en verve zijn rol.
Zo zijn er de lichtwerkers die het lichtveld borgen en onnozele aanschouwers die geen idee hebben wat er speelt. Er zijn mensen die de hoogfrequente energie channelen en duistere krachten die het zouden gebruiken om nog meer duisternis te brengen. Er zo zijn er ook gelovers en ongelovigen.
Er wordt volop gewerkt met portals, upgrades, healingsessies, rituelen, maar ook opofferingen en demonische dan wel satanische gebruiken. In een enkel geval wordt de eclips bestempeld als gewoon een mooi natuurverschijnsel en staart men zich slechts daarop blind.
Het interessante is namelijk dat in deze verhalen er geen enkel rol overeind blijft, indien er niet een tegenovergestelde rol aan de ander wordt toebedeeld.
Want hoe kun je nog lichtwerker zijn, als de ander geen duisternis brengt? Hoe kun je spaceholden voor het licht, als het licht nooit in gevaar is? Hoe kun je het duister eren, als er geen angst is.
Wat ik maar wil zeggen is dat ieder zijn eigen rol slechts mogelijk is, omdat de ander die ook vervult en dat het juist deze rollen zijn die ons in dit toneelspel vasthouden. Al dagen gaat het over niets anders, met alle gevolgen van dien, want het brengt enorm veel angst en onrust teweeg.
Natuurlijk zijn er ook vele oproepen die vooral benadrukken dat het nu meer dan ooit gaat om welke tijdlijn je kiest. En dat we juist nu voor liefde boven angst moeten kiezen. ‘Wie ben je, wie wil je zijn en welke tijdlijn kies jij?’ Dit zijn ook de vragen die ik altijd maar weer laat terug komen. Je hebt namelijk altijd een keuze.
Daarvoor moet je wel eerst vrijbreken van de dualiteitsgedachte.
Je bent wat je gelooft en wat je gelooft bepaalt je werkelijkheid. Doe je dat niet en blijf je je identificeren met de rol die je denkt te hebben, dan houdt juist die rol je vast in het verhaal dat als een wurggreep de mensheid in zijn macht heeft.
In mijn research voor het boek ‘De kus van de baarmoeder’ kwam ik op het verhaal van de Demiurg die een virtuele realiteit heeft gecreëerd, ook wel de matrix genoemd. Deze realiteit heeft als middelpunt de zon zoals wij die aan de hemel zien. Het is echter vals licht. Licht dat ons afleidt van onze ware Bron, onze Goddelijke kern.
De matrix heeft als doel de zonverering die ook door vele religies wordt gedaan, in stand te houden. Het houdt ons vast in laag bewustzijn. Deze kunstmatige realiteit rondom de valse zon houdt ons gevangen in een eindeloze loop, met als ultiem symbool daarvoor de zogenaamde dans tussen de zon en de maan.
Slechts een enkeling breekt vrij uit deze illusie wat uiteindelijk voor de werkelijke ascensie zal zorgen.
Het zal gaten breken in het firmament waardoor het ware licht kan komen. De strijd om ons bewustzijn vindt daarom vooral in onszelf plaats. Durf je los te laten wie je dacht te zijn? Kun je onthechten van alles wat je ooit hebt geloofd?
Kun je erkennen dat je het niet weet? Durf je toe te geven dat je de klok hebt horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt en dat je ook maar gewoon wat doet? De meeste impact op het leven op aarde hebben grote filosofen gehad. Zij die zich in het veld van het niet-weten comfortabel voelden en vanuit een eenheidsbewustzijn het leven aanschouwden.
Welke duale gedachten houden jou vast in de rol van je leven en zorgen ervoor dat je vastzit in dit duale leven? De uitnodiging is niet om die rol los te laten, wel om bewust te worden van dat jij die rol enkel kan vervullen als er een andere tegenkracht is. En dat alles bijdraagt aan het totaal. Er is geen goed of fout, enkel levenslessen.
Natuurlijk is dit hele proces voelbaar.
Zoals met alles waar veel aandacht aan wordt gegeven, zal ook alles rondom deze zonsverduistering in ons energetisch veld voelbaar zijn. De vraag is echter, is dit dan een bevestiging van de kracht van de eclips of juist van de kracht van onze gedachte?
Als er iets is dat dit ons toont, dan is het wel dat we nog steeds continu worden afgeleid van wat werkelijk van belang is. We mogen van afgescheidenheid naar eenheidsbewustzijn bewegen door nog bewuster te worden van onze eigen gedachten én van hoe zij onze realiteit bepalen. We mogen er van vrij breken. Want voorbij de dualiteit vinden we het ware Licht.
Liefs, Eveline