Wat is liefde?

Wat is liefde?
* Wat is liefde voorbij gezamenlijke agenda’s, huisje-boompje-beestje en een getrouwd leven?
* Wat is liefde voorbij erotische nachten, sensuele vrijpartijen, dan wel hardcore seks?
* Wat is liefde voorbij al het uiterlijke, voorbij iedere vorm, voorbij de bekende relatievormen?
* Wat is liefde werkelijk, voorbij het juicy verhaal?

Liefde is misschien wel juist alles voorbij dat.

Liefde is de naakte waarheid, jezelf zijn en laten zien.

Liefde is vooral de verbinding met jezelf, met God, de Bron, het Licht.

We spreken vaak van liefde, maar is dat wel waar? Zitten we niet gevangen in een juicy verhaal dat ons is verteld, dat we elkaar vertellen, omdat het zo hoort te zijn? Zijn we in relaties niet zo geindoctrineerd en vastgeroest, dat we vooral onszelf erin verliezen in plaats van het heilig huwelijk in onszelf te laten voltrekken?

In de liefde is het namelijk vooral interessant, hoe diep kun jij jezelf liefhebben?

* Kun jij voorbij al je angsten, onzekerheden en overtuigingen jezelf omarmen?

* Kun je daarbij de ander zien. Werkelijk zien? Net zoals jij jezelf ziet?
* Kun jij jezelf in alle naaktheid tonen, en zijn wie je werkelijk bent?

Zonder maskerade, zonder allerlei alterego’s en aangepast of gewenst gedrag.

En wat heb jij nodig om daar te kunnen komen?

Ook in de liefde geldt dat heel veel wegen naar Rome leiden, en tegelijkertijd kan dit ook voor heel veel valkuilen en hobbels op de weg zorgen.

Denk aan het vereren van het hippietijdperk en de vrije liefde, of aan de mijmeringen over de tempelpriesteressen en het polyamorie leven, alsook de spirituele tantrische kringen waarin het vooral draait om vrije seks en de spirituele energetische ervaring.

Waren/ zijn zij ultiem gelukkig in de liefde of werd het een way of living die afleidde van het ware pad van zelfontwikkeling?

In elke stroming, in elk tijdperk, zat een stukje meer waarheid, ontdekte men een stukje meer van zichzelf en werd ons bewustzijn een stukje meer verruimd. In de relatie met de ander ontdek je jezelf.

Dat het pad van de (relationele) liefde over zelfliefde gaat, steeds meer jezelf worden, jezelf omarmen, jezelf liefhebben, dat is voor mij zo duidelijk als wat. Waarbij de ene dat doet via een vrije relatie en de ander via monogamie of het celibaat.

Het is hierbij interessant dat de uiterlijke vorm van liefde, die in relatie met elkaar, meestel wordt geuit en vastgepind door middel van seks en seksuele voorkeur, en daarmee verheerlijk als zijnde het summum van liefde. Er is blijkbaar een label nodig om aan te tonen wat liefde is en die wordt dan gedefinieerd aan de hand van de relatie met de ander.

Maar is dat wel liefde?

Laatst las ik dat verliefd zijn je verder van liefde afbrengt. Is dat zo? En brengt een relatie ons ook niet juist verder van liefde af? Je kunt je ook afvragen, zijn al deze uitingsvormen mits bewust ervaren niet allemaal slechts wegen om te komen bij de divine love?

Want hoe werkte het bijvoorbeeld nu eigenlijk echt in die tempels?

Waren het niet de priesteressen die de nog jonge en/of onwetende mannen inwijdden in de wereld van de heilige seks? Zodat ze daarna de eenheid konden ervaren met hun ware geliefde? Liefde is immers in alles ja zeggen en ja doen. Vooral tegen jezelf. En als we de heilige geschriften mogen geloven ook juist met die ene. Hieros Gamos is bij velen niet onbekend.

We zien nauwelijks vrouwen meer die dit heilige werk doen, maar nog wel mannen die claimen dat zij hier een missie hebben om zo veel mogelijk vrouwen te bevrijden van hun trauma’s door ze te beminnen, maar is dat werkelijk waar? Of is het hun ego dat in een ander juicy verhaal is getrapt zonder de onderliggende boodschap te hebben begrepen? Weten zij wel echt wat ze doen? Kunnen zij die verantwoordelijkheid wel aan?

En waren het ook niet deze priesteressen die andere vrouwen inwijdden in hun heilige seksualiteit? Zodat zij in diepe connectie kwamen met hun yoni als portaal en hun baarmoeder als heilige bron. Er wordt veel gesproken over sisterhood, vrouwenliefde, maar kun je als vrouw een andere vrouw werkelijk zien? Kun je haar ten diepste liefhebben en beminnen? Kun je haar voelen in het diepst van haar wezen. Kun je haar yoni eren en haar zien als portaal net als jij?

Als we het hebben over de heiligheid van love making, liefde maken, dan zijn er zoals gezegd vele wegen die naar Rome leiden.

Ik geloof dat er geen goed of fout is en dat alle ontdekkingen leiden naar dezelfde eindbestemming: zelfliefde, jezelf ontdeken, in alle naaktheid jezelf zijn, voorbij al je angsten en onzekerheden. Waarbij iedereen uiteindelijk toch ook wel diep vanbinnen zoekt naar die ene ware: de wederhelft.

De diepste intimiteit wordt dan ook gevonden voorbij alle uiterlijke vormen en juicy (seks)verhalen en standjes. Men vindt het in de naakte waarheid, in de overgave aan de eigen ziel en de connectie met het eigen licht.

En misschien helpen herinneringen aan vroegere ervaringen, eventueel uit vorige levens, andere tijden en vervlogen beschavingen. En zorgt het herleven ervan dat er iets weer in ons wordt geactiveerd. Maar we leven nu en misschien is de uitnodiging van nu wel juist de commitment aangaan met die ene en de volledige overgave aan God, Al dat is.

Want niet die commitment aan (durven) gaan is ook angst en houdt je dus nog steeds vast in lagere frequenties. En hoe mooi de herinneringen ook zijn, hoe sterk we er ook nog ergens naar verlangen, wat voor ons ligt is nog veel mooier als we daadwerkelijk durven kiezen.

Dat is wat mij betreft momenteel in alles de vraag: Kies je voor liefde of voor angst?