Al tijdens het begin van de C-crisis, voorspelde ik dat we na die crisis een samenleving zouden hebben waarbij merendeel van de mensen last zouden hebben van PTSS. De angst was in die periode zo voelbaar en destructief, en niet alleen van buitenaf. Want waar de angst voor een virus, voor elkaar én leven of dood, bijna met grof geweld door je strot werd geduwd, zo werden vooral ook onze innerlijke angsten aangewakkerd.
De druk werd te hoog.
Het leidde er bij een grote groep mensen toe dat zij ‘wakker werden’ uit de illusie dat de samenleving wordt geleid door mensen die daadwerkelijk het allerbeste met de mensheid voor hebben. Door het licht dat op de donkere plekken in onze samenleving scheen, vielen systemen als onder andere gezondheidszorg, politiek, democratie en recht opeens door de mand.
Wat echter ook zichtbaar werd was oud (generationeel) trauma, kindpijn, oerwonden en diepgewortelde angsten en belemmerende overtuigingen in de mens zelf. Het licht scheen er vol op en wegkijken was voor velen niet meer mogelijk. Toch deed men dat wel door de oorzaak van de angst buiten zichzelf te zoeken door middel van vingerwijzen, frustratie, boosheid, haatboodschappen en verdeeldheid in zij versus wij.
We kwamen lijnrecht tegenover elkaar te staan.
Het gevolg van die hele periode is niet alleen dat we inderdaad collectief PTSS hebben door het leidende narratief, alsook dat velen sindsdien in een trauma response zitten zonder dat ze dit weten. Ze zijn nog steeds vooral bezig met het (be)vechten van het oude, met het halen van hun gelijk, dan wel het herstellen van gerechtigheid. Super nobele doelen, maar the only way out, is in.
Niet geheeld trauma en emotionele bagage zorgt voor het vast blijven zitten in een zogenoemde freeze respons waardoor je zenuwstelsel in survival modus blijft. Het gevolg is over het algemeen extreme vermoeidheid, snelle overprikkeling, weinig daadkracht en oplossingsgerichte actie, een laag gevoel van geluk en vreugde, en bijvoorbeeld ook het vastzitten in de strijd.
Het collectief ontwaken vraagt aandacht.
De ascensie, de transitie of hoe je de verandering die momenteel gaande is ook wil noemen, vraagt ons naar binnen te keren, eromheen kun je namelijk niet meer. De toenemende hoge frequentie energie zorgt ervoor dat alles dat oud is, niet ondersteunend en duister, lostrilt. En de uitnodiging is dan ook om dit proces toe te staan.
Hoe moeilijk het niet-weten ook is. Het vraagt vertrouwen, de bereidheid om daadwerkelijk te kiezen voor wat je wel wilt en tegelijkertijd om te doorvoelen van wat er diep in jou nog leeft. Niet om jezelf daar weer in te verliezen, wel om te accepteren wat er is. Vandaaruit ontstaat ruimte, nieuwe keuzemogelijkheden en daarmee beweging.
‘Healing happens by feeling’ las ik laatst ergens.
Daar ben ik het deels mee eens. Ik geloof namelijk niet dat we niet-heel zijn. Dus we hoeven niet letterlijk iets te helen. Wel weet ik uit eigen ervaring dat emoties ontstaan door trauma wel degelijk aandacht nodig hebben. Ze vragen om jouw liefde, om vergeving, en om zelfzorg. En meestal als je denkt dat het goed gaat.
Het werkt daarbij ook nog twee kanten op. Als je lang in een survival modus hebt geleefd, zal het trauma zich pas weer tonen als jij je veilig voelt. Als je echter onbewust ervan bent dat dit trauma jouw leven en hoe jij je voelt en gedraagt nog bepaalt, dan houdt dit de freeze modus in stand. Waardoor het trauma verder opstapelt. Je komt dan in een vicieuze cirkel, meer nog in een neerwaartse spiraal, terecht zonder dat je dit doorhebt.
Het echte ontwaken gebeurt daarom ook pas als er emotionele en fysieke veiligheid is.
Als je dat wat je hart heeft verzwaard met zelfliefde omarmt en als je je geest hebt ver-licht door vergeving en acceptatie. Maar omdat er behoorlijk veel gaande is in de wereld en de druk van buitenaf op ons gevoel van veiligheid en vrijheid dusdanig wordt aangetast, komen velen steeds verder in de wurggreep te zitten.
Het is niet zo verwonderlijk dat zij nu dan ook niet in de gaten dat zij in een trauma respons zitten. Ze vechten, vluchten of bevriezen. Maar ze leven niet. ‘The only way out, is in’ houdt voor mij vooral in dat om het leven terug te brengen, om weer zin in het leven te krijgen, om geluk en joy te kunnen ervaren en te kiezen voor wat wel.
Daarvoor mag je eerst onderzoeken wat jou bewust dan wel onbewust drijft.
De weg naar binnen zorgt ervoor dat je je weer kunt verbinden met het licht in jou, in plaats van je te laten leiden door het donker. De weg eruit is die van doen, ervaren en reflecteren. Met liefde. Omdat alles wat je aandacht geeft groeit, vooral gaat om de intentie en energie waarmee je iets doet. Zo groei je in bewustzijn, verlicht jij je geest en daarmee jouw levenspad.
Ik roep al enkele jaren op om weer vanuit gezamenlijke normen en waarden onze creatieve vermogens in te gaan zetten om dat wat we wel willen op te gaan bouwen. We weten nu wat niet, laten we kiezen voor wat wel. En als we dat collectief doen, in verbinding met ons hart en op zielsniveau, dan is die wereld waar we naar verlangen in een mum van tijd gerealiseerd.
Alles er al is.
We hoeven er alleen voor te kiezen, voor dat wat we van binnen weten, in onze dromen hebben gezien en in woorden al zo vaak hebben uitgesproken. We mogen duiken in het diepe en ons vol vertrouwen overgeven aan het niet-weten. Dan wordt alles zichtbaar.
Liefs, Eveline