Ik wil graag iets aankaarten, iets wat me opvalt, wat me bezig houdt en waar ik graag wat licht op laat schijnen. Misschien zit ik er compleet naast, daarom gooi ik het graag out in the open.
Spirituele verkrachting.
Sommigen zullen het instant herkennen. Met name omdat ze het voelen en zien gebeuren. Anderen zullen het misschien (onbewust) doen. Ik zal dus mogelijk een knuppel in het hoenderhok gooien. Grappig genoeg betekent deze uitdrukking volgens Ensie: onrust verwekken in een vreedzame, gezapige kring door kritiek. Wat mijns inziens dus eigenlijk alleen maar goed is. Wat het spiritueel narcisme mag ook steeds zichtbaarder worden. Juist in de spirituele kringen.
Laten we daarom open kaart spelen hierover.
Al vele jaren wordt steeds duidelijker dat een kind moet kunnen beschikken over zijn eigen lichaam. Niet alleen voor wat betreft hij er zelf mee doet en instopt, denk aan eten, kleding en manier van uiten, alsook of en wanneer anderen aan hem mogen zitten. Als een kind een familielid geen kus of knuffel wil geven, dan moet dat ook gerespecteerd worden.
De autonomie over je lichaam is heilig. Daar moet je te allen tijde zelf over kunnen beslissen.
Steeds meer lijkt men het hierover eens te zijn. Dit zie je ook aan het recht van een kind boven 12 jaar om mee te beslissen met zaken die hem aangaan, zoals in omgangsrecht zaken als in medische (be)handelingen. Tegelijkertijd leren kinderen ook op school en van ouders hun grenzen aan te geven ten aanzien van ongewenste lichamelijke aanrakingen. Allemaal gericht om verkrachting/misbruik van het kind te voorkomen.
So far so good.
Toch zie ik een andere beweging die zich niet alleen beperkt tot kinderen. Ik kan ze echter wel goed als voorbeeld nemen. In de meer spirituele kringen, zeker als men zich healer noemt, zie ik dat men ongevraagd intunet op het kind en zijn energieveld.
Men dringt dus, zonder dat het kind zich er bewust van is, dan wel beseft wat de impact ervan kan zijn, binnen in zijn energetisch veld om af te stemmen op het kind. En om vervolgens dat wat men denkt te voelen en te weten als stelligheid naar buiten te brengen, zodoende de eigen waar-neming op het kind projecterend.
Het kind krijgt daarna een label, het is zus of zo, worstelt daar en daar mee, en krijgt dikwijls nog ongevraagd een healing. Men penetreert hiermee het energieveld van het kind. En ook al zeggen veel healers dat zij vanuit een hogere alignment werken, toch komen er altijd eigen projecties en invullingen mee, er zijn niet veel mensen werkelijk verlicht en zo vrij van eigen stukken dat zij echt waarachtig kunnen waar-nemen.
Daarbij wat is waar?
Wat voor jou waar is, hoeft dat niet voor een ander te zijn. En niet geheel onbelangrijk; een kind kan niet eens bewust toestemming geven voor deze inmenging in het energieveld, juist omdat het nog een kind is. En ongewenst energie absorberen is zelfs voor volwassenen nog steeds een ding. Leren onze kinderen, alsook wijzelf ook niet nog steeds hoe we ons kunnen afsluiten voor bijvoorbeeld energiezuigers en energievreters? Worstelen we allemaal niet nog steeds met waar begin en eindig ‘ik’ en waar de ander?
Daarnaast wordt lichaamswerk ook steeds meer ingezet bij kinderen.
Nu ben ik zelf geregeld met mijn kinderen naar een osteopaat gegaan of andere natuurlijk arts. Toch ook nooit zonder ze uit te leggen wat er ging gebeuren en hoe ze zelf de regie in handen konden houden. En met altijd een oogje in het zeil houdend. En dan nog kun je niet altijd alles ondervangen en ook wel eens de plank misslaan. In elk geval heb ik ze geleerd nee is nee. En een ja kan ook een nee worden en andersom. Heel simpel.
Ik zie echter dat dit aanraken van kinderen nu bijna normaal wordt en niet meer alleen door diegenen die daadwerkelijk bewust zijn van hun eigen rol en effect in dit proces. En dus ook bewust van hun eigen verhaal. Kinderen worden zo ‘uit hun hoofd’ gehaald en in hun lijf. Ik weet alleen niet of dit werkelijk het effect is, of dat kinderen uit respect of angst voor de volwassenen dit maar gewoon over zich heen laat gaan en juist hierdoor uit verbinding gaan.
Wanneer balanceer je op de grens van wat gebeurt uit vrijheid en wat uit gezagsverhoudingen?
Nu zullen deze healers, coachings en therapeuten natuurlijk zeggen van dat zij voelen dat er meer verbinding is ontstaan in het kind. Zij voelen dat het kind meer in het lijf is. Zij weten dit uit eigen ervaring.
Toch vraag ik me af is dit zo? Of bevestig je enkel je eigen gevoel dat jij hebt opgelegd aan het kind van hoe het zou moeten zijn? Of bevestig je dat wat voor jou werkte en wat jij nodig had? Of erger nog, heb je gewoon het energieveld van het kind overgenomen? Zij zijn immers open en puur en hebben vaak nog geen idee hoe zich te beschermen tegen energetische inmenging.
Tegelijkertijd wordt er ook op de (nieuwe) scholen steeds meer de nadruk gelegd op het lichaamsbewustzijn. Op zich is dat heel goed. Het begint allemaal bij je eigen lijf bewonen, aarden, je licht belichamen. Dit wordt echter vaak gedaan door lichaamswerk met anderen zoals kindermassage, gezamenlijke yogaoefeningen, en zelfs energetische uitwisselingen.
Ik vroeg me af wat als kinderen hier een enorme weerstand tegen voelen? Wat als zij dit niet willen? Kun je dan zeggen: dan hebben ze het juist nodig? Of is dit juist hun grens die we mogen en zelfs moeten respecteren?
Waar ligt de grens van spirituele verkrachting?
Als ik om me heen kijk, zie ik dit namelijk ook bij volwassenen onderling gebeuren. Ongewenst afstemmen op de ander, energie checken, intunen, invoelen, tot zelfs het opdringen van knuffels, aanrakingen en interactie uit hoofde van verbinding. Als er dan ook nog eens een heel verhaal aan wordt gekoppeld vanuit de eigen interpretatie van de ander, en de ander wordt bestempeld als zus of zo, waarbij men aangeeft precies te weten wat jij nodig hebt, dan is het logisch dat je in de war raakt.
In principe dringt iemand met zijn geest, energie, bewustzijn, of hoe je het ook noemt, jouw energieveld binnen, soms dus ook nog met fysiek contact. Wat op zich al best heftig is, zeker als men zich (er op dat moment) niet bewust van is, er geen toestemming voor geeft en er dus heel makkelijk door in de war kan raken. Daarnaast kan de impact en nasleep ervan nog lang doorsudderen en oud trauma versterken.
Het gevolg is dat velen zich op de een of andere manier emotioneel onveilig gaan voelen.
Vaak gebeurt dit pas nadat men zich in eerste instantie heel even heel geliefd voelt. Ik vergelijk het met de hype die je voelt nadat je bij een event van Tony Robbins bent geweest. Je kan dan de hele wereld aan. Al snel ebt het echter weg en voel je je soms leger dan ooit. Dus verlang je naar het zelfde gevoel, die vibe, die wil je nu meer en langer ervaren, en dus koop je in plaats van een normaal ticket een vip ticket.
Tot je beseft dat het niet je eigen energie was, maar dat je was overgenomen door de energie van het event, een al dan niet geforceerde vibe van buitenaf. En als dit een positief effect heeft gehad is dat fijn.
Mocht het echter voelen alsof je volledig drained out ben na een bijeenkomst, na een sessie bij een therapeut of na een feestje met ‘gelijkgestemden’, en zelfs je zonnevlecht beschermen niets helpt, dan is het wellicht toch interessant om te kijken of je niet het slachtoffer bent van spiritueel narcisme, waarbij de ander vanuit eigen superioriteit over zijn gevoel en innerlijk weten jou kleineert voor het boosten van hun eigen ego/energie.
Ongevraagd het energieveld van de andere penetreren om even af te stemmen, in te voelen, verbinding te zoeken, is net zo ongewenst als iedere andere vorm van verkrachting. Misschien nog wel ernstiger, omdat het onzichtbaar gebeurd en er dus ongemerkt ook een imprint wordt achtergelaten.
Ik begrijp dat dit niet zo zwart-wit is als ik het nu breng. Velen zullen goede bedoelingen hebben en zich er niet bewust van zijn. Toch juist daarom mag dit ook wat in de schijnwerpers komen. Zo maken we de interactie met elkaar steeds zuiverder en kunnen we samen vanuit een hoger bewustzijn het leven gaan vormgeven.