fbpx

Onthechten van wie je denkt te zijn is misschien wel de grootste eye-opener, of beter gezegd heart-opener.

Ik schreef dit laatst in een reactie op een post op Instagram die ging over hoe het identificeren met je ego je zelfhelend vermogen belemmert. Ik geloof oprecht dat je eigen negatieve gedachten, overtuigingen en patronen je gevangen houden in een staat van verkramping en een vicieuze cirkel van angsten, oordelen en verwachtingen. Met als gevolg iedere keer hetzelfde, alleen dan net in een ander jasje.

Je doet het (je)zelf (aan).

Als het gaat om de vraag waar ben je nog aan gehecht, dan is het antwoord veelal te zoeken in de vraag wie denk jij dat je bent? Wat ben je gaan geloven over jezelf? Wat heb je jezelf wijs gemaakt en welke projecties van anderen ben je gaan geloven? Toch ook hechten velen aan materiele spullen, successen, toekomst beelden, aan een bepaalde gang van zaken, het hebben van een bepaald gevoel en zelfs aan gelijk hebben dan wel krijgen.

Als we spreken over hechting dan gaat dit vaak over de band tussen ouder en kind en eventuele verstoringen daarin die op jonge leeftijd van het kind zijn ontstaan. Hechtingsproblemen in de kindertijd hebben een invloed op de emotionele en mentale weerbaarheid op volwassen leeftijd.

Het bepaalt ons zelfbeeld, hoe we relaties aangaan en omgaan met stress.

De mate waarin jij vanuit vertrouwen kan meebewegen met wat het leven op je pad brengt vindt dan ook zijn basis in een al dan niet veilige gehechtheid. Nu we individueel en collectief volop in de processen van het innerlijk kind terecht zijn gekomen, is het dus ook niet zo gek dat ook het onderwerp hechting steeds meer aandacht krijgt. En daardoor dus ook hechtingsproblematiek.

Al langer mochten we afscheid nemen van het oude normaal en terwijl het nieuwe normaal wordt opgedrongen ter aanvaarding, bevinden velen zich nog in het proces van onthechten. Niet alleen zorgt dit voor veel innerlijke chaos, ook kan hierdoor het daadwerkelijke nieuwe normaal nog geen voet aan de grond krijgen. Dus wordt getracht met controle de macht te grijpen, dan wel te behouden.

Het proces is echter onomkeerbaar.

Het oude stort in en valt uit elkaar. Alles wordt zichtbaar. En als je het eenmaal ziet kun je het niet meer niet-zien. Om echter een verandering te brengen, mogen we naar binnen keren om ook daar te zien wat om ons licht van bewustzijn vraagt. Materie volgt bewustzijn. Alleen als we onze eigen innerlijke onbalans weer recht trekken, kan dat wat krom is ook weer recht worden.

Om in de nieuwe wereld te komen, in letterlijk en figuurlijk een andere realiteit mogen we eerst een tijdje vertoeven in het lege niets dat vol potentie is. Eerst mogen we onthechten van al dat ons niet meer dient, om daarna vanuit het hoog vibrerende licht van bewustzijn onze innerlijke ruimte te ver-lichten. Dan zal ons vanzelf de weg vooruit worden getoond.

Durf je los te laten?

Ik schreef over dit proces in mijn spirituele roman ‘De bruine hoed’ en ook in mijn lezingen en artikelen komt dit onderwerp veelvuldig voor.

‘Het gaat om je identificatie met wat jij denkt dat waar is. Alles is er al. Als je dit gelooft dan ga je dat zien. Alles dat ooit gecreëerd kan worden bestaat al. Je hoeft het alleen nog te manifesteren door dat wat je wenst voor te stellen, je aandacht eraan te geven en alles los te laten hoe dit zich dan moet manifesteren. Wees klaar om te ontvangen, vraag en het wordt je gegeven.

Je hecht echter meer waarde aan de projecties dan aan wie je werkelijk bent. Het is tijd om jezelf daarvan te bevrijden.

Onthechten van wie je denkt te zijn, het oude loslaten en vanuit de afstemming op de Bron met je gedachten en gevoelens de wereld rondom jouw ware zelf op gaan bouwen door hiernaar te handelen.

Wie ben je en vooral wie ben je niet.

Durf je alles los te laten en op te lossen in het niets, zodat je kunt zijn wie je altijd al was? Dan ontdek je de weg hieruit.’ (uit De bruine hoed)

Mijn vraag aan jou is dan ook: Durf je in het donkere zwarte niets te springen zonder te weten wat je daar te wachten staat? Durf je alles wie je dacht te zijn en alles waarvan je dacht dat het waar was, alles hoe je dacht dat het moet zijn los te laten en je hart te openen voor wat zich aandient, om te ontdekken wie jij werkelijk bent?

Kun jij je overgeven aan het niet-weten, omdat juist in dat niet-weten alle antwoorden liggen?

Kun je met een open blik kijken naar jezelf en het leven en vanuit een open hart daadwerkelijk het licht belichamen ongeacht de omstandigheden en het gouden pad van je ziel bewandelen?

De vrije val is onvermijdelijk. Aan jou om te vertrouwen op je innerlijke parachute.

In de ruimte ‘in between’ waarin we ons nu bevinden zitten zoveel kansen, zoveel mogelijkheden en is er zoveel potentie. Je hoeft enkel je geest te bevrijden van alles waar je nog aan gehecht bent. Alleen dan kan het mooier worden dan je ooit had kunnen bedenken. De weg vooruit gaat via de weg naar binnen. Daar ligt ons ware potentieel.

Net zoals we ergens onze blik op willen richten, de stip aan de horizon, zo mogen we onze blik naar binnen gaan richten voor een veilige hechting tussen ons innerlijk kind en onze innerlijke ouder in de weg naar een emotioneel volwassen zelf. Zodat we vanuit ons innerlijk kompas het leven vol vertrouwen tegemoet kunnen treden en met een open hart en geest die sprong gaan maken.

 

Liefs, Eveline