“Zijn longfunctie is perfect.” De woorden van de allergoloog voelden niet alleen als een enorme bevrijding, alsook als een flinke middelvinger naar alle artsen waar ik de afgelopen 10 jaar mee heb gediscussieerd en gestreden. Artsen die mij keer op keer vertelden dat ik mijn zoon toch echt prednison moest geven omdat hij anders continu in het ziekenhuis zou belanden. Artsen die me vertelden dat zijn longen blijvend beschadigd was, doordat ik dit niet deed. En artsen die me zeiden dat ze hem als ik zou blijven weigeren hem niet meer zouden helpen als hij weer in het ziekenhuis terecht zou komen.
Ik begrijp nu dat zij ook slechts handelden vanuit hun angst en vast ook hun zorgen voor de gezondheid van mijn kind.
Overtuigd dat er slechts één weg is die hem ‘gezond’ kon houden. Terwijl zij zelf ook al aangaven dat de medicijnen niet zouden genezen. Als hij er weer mee zou stoppen, dan zou hij weer dezelfde klachten krijgen en terug bij af zijn. Ik zocht naar genezing. Dat was volgens hen niet mogelijk. Hij zou hier levenslang last van hebben. Dus kon ik beter hem die medicijnen geven. De bijwerkingen waren volgens hun minder schadelijk dan de impact van zijn slechte longen op zijn levenskwaliteit.
Natuurlijk koos ik een andere weg en op dat pad hebben we vele inzichten opgedaan, vele fantastische mensen ontmoet die ons iedere keer een stap verder hielpen. We zijn heel Nederland doorgereisd om hem de juiste behandeling te geven, maar bovenal ben ik hem gaan leren ventileren. Uiten wat hem dwars zat zorgde ervoor dat hij geen astmatische reacties meer kreeg en dat hij ook geen nieuwe blokkades kreeg, zelfbewustzijn gaf heling en op de juiste manier ademen hielp hem zelfvertrouwen krijgen in zijn eigen lichaam. De behandelingen en supplementen deden de rest.
We wisten dat het effect had.
Hij is al ruim 2 jaar klachtenvrij. En ook daarvoor werd het iedere keer beter. Ook intensief sporten ging hem goed af. Echter tot het moment dat ik deze woorden van de week hoorde, zat er ergens nog een stemmetje diep in mij die dacht: Wat als ik het mis heb gehad? Wat als zijn longen achteruit zijn gegaan doordat ik geen medicatie wilde geven? Wat als ik hem valse hoop heb gegeven? Wat als…
Toen hij de ademtest deed, kneep ik hem dus toch even.
Toen het apparaat niet meewerkte, dacht ik dat het aan zijn longen lag. Jay echter was vol vertrouwen. “Het ging goed mam, vertrouw me nu maar. Ik heb perfecte longen.” En inderdaad nadat de voor mij verlossende woorden kwamen, werd ik wat emotioneel en terwijl ik opzij keek, zei hij: “Ik zei het toch.” Mijn heerlijk alweer bijna 15 jarige jongen, zo vol zelfvertrouwen en zelfbewust, met een kennis en wijsheid over zijn lichaam en gezondheid waar vele artsen nog wat van kunnen leren.
De reden dat ik dit deel, is omdat we als ouder dikwijls voor een keuze staan die onze kinderen aangaat, waarbij we voor onze kinderen moeten kiezen dwars door de angst heen. Waarbij ons onderbuikgevoel en ons innerlijk weten ons influistert dat er een andere weg is. En ook al is die weg niet bekend, we voelen en weten dat we die kant moeten opgaan. Maar dat zal niet zonder slag of stoot gaan, vaak ook niet zonder strijd, en zeker niet zonder dat altijd aanwezige knagende schuldgevoel: doe ik het wel goed?
Het vraagt heel wat van ons als ouder om buiten de gebaande paden te gaan als het gaat om onze kinderen.
Maar ons vuur laat ons geen keuze. We moeten wel. De boodschap van de longen is hierbij ook interessant. (Opgekropt) verdriet, stress, een ‘gebroken hart’ uit zich vaak in klachten in de borstkas. Over het algemeen ter hoogte van het hart. Langdurige verdriet of aanhoudende rouw kan bijvoorbeeld zorgen voor kortademigheid, benauwdheid en een druk op de borst. Ook astma en huidklachten zoals eczeem kunnen hierdoor ontstaan.
Jay heeft geleerd dat hij als hij die druk ervaart mag reflecteren op wat hem figuurlijk benauwd. Nu ik weet dat hij perfecte longen heeft met zelfs een longfunctie van 108% kan ook ik weer meer ademhalen. Maar ook dit heeft aan mij geknaagd. Aan alle ouders die voor beslissingen staan, adviseer ik dus om direct af te rekenen met dit gevoel. Je doet het vanuit je moeder en vaderhart, je doet het uit liefde en omdat je denkt dat die andere weg de beste is. Vergeef je zelf bij voorbaat. Het scheelt enorm als jij het goede voorbeeld geeft door niets op te kroppen.
Liefs, Eveline