‘I don’t know who I am without you.’
Deze zin sloeg afgelopen weekend in als een bom. Het bracht me in een rollercoaster van emoties, a heavy trip down memory lane van de afgelopen jaren. Ik dacht dat ik al mijn tranen wel had laten vloeien, dit was echter healing fase 10.0 met een upgrade. Je weet wel, zo een voor de liefhebber, omdat je zo goed bezig bent. 😉
Ik herkende hem direct, deze volgende golf. Het voelde ook niet zwaar, wel heftig. Ik was te laat om mijn zeil te hijsen, om beter over de golven te kunnen manoeuvreren. Dus moest ik het doen met mijn eigen innerlijke balans herijken en weer uitlijnen. Een mooie uitdaging in meedeinen met de golven en me laten meedrijven met waar de stroom mij brengt.
Dansen met de golven is me ondertussen niet meer vreemd. Ik sprak laatst bij een supportgroep van mannen en ook wij kwamen tot de conclusie dat er soms misschien wel windstilte is, maar dat het slechts de voorbode is voor een volgende storm. Er is altijd wel iets dat je aandacht vraagt, dat anders gaat dan gehoopt en dat je uitnodigt om opnieuw te kiezen welke kant je op wilt, zodat je je innerlijk kompas kunt bijstellen.
Het leven is nu eenmaal niet wachten tot de storm voorbij is, maar leren dansen in de regen.
Ik dans graag met de golven. Ik hou van de zee. Ik geloof dat wij als water zijn. We vinden altijd onze weg. Soms moet je daarvoor tegen de stroom in zwemmen, wat dat betreft ben ik echt mijn sterrenbeeld vissen. Tegelijkertijd kan ik ook steeds beter meedrijven. ‘Stop met duwen’, zei Christine Pannebakker gisteren tegen me, ‘Kies voor datgene waarmee je alignment voelt’. Ze heeft gelijk.
Na ruim twee jaar waarin ik nog samenwoonde met mijn ex-partner, heb ik onlangs mijn eigen appartement betrokken met mijn kinderen. Ik heb al die tijd gezocht naar een passende en geschikte woning, maar het lukte iedere keer niet. Tot deze woning vrij kwam en ik direct wist dat ik daar wilde wonen. Ik zei al langer dat ik blijkbaar nog ergens naar mocht kijken, dat er een reden was waarom het nog niet lukte. Nu weet ik dat dit huis het was én een angst in mij om los te laten. Hem, ons leven samen, het vertrouwde en bekende.
Natuurlijk ging er van alles mis en had ik uiteindelijk slechts vier dagen om me klaar te maken voor de verhuizing. Over rollercoasters gesproken. Als je een hekel aan iemand hebt, laat hem dan verhuizen ;-). Een zee aan spullen kwam voorbij met evenzoveel emoties, gevoelens, angsten en gedachten. Verhuizen, uit elkaar gaan is ook rouwen om wat er niet meer is. Loslaten. Liefde geven. Vergeven. Helen.
En die rouw is ook nodig. Alleen dan kan er weer ruimte en lucht komen, in jezelf en je leven.
Dus mag je jezelf erin onderdompelen, als een duik in het diepe donkere water op zoek naar het gouden licht of op zijn minst een luchtbubbel waardoor je weer adem kunt halen. Dus zwem je door de duisternis. Tot je op een gegeven moment realiseert dat het oude echt weg is en er geen redden meer aan is. En dat je dit ook niet meer wilt. Dat is het licht wat je zocht in die donkere poelen. Je innerlijk weten die weer een klik maakt met wie jij vanbinnen bent.
Dan kun je weer vooruit gaan kijken, naar de wederopbouw en ontdekken wie je bent zonder dat ‘oude verhaal’. Wie wil je zijn? Waar gaat je aandacht naartoe? Wat past nog wel en wat niet meer? Welke bouwstenen ga je gebruiken, welk deel van je fundament dient je nog? Hoe ga je jouw leven vormgeven? Hoe meer je los kunt komen van het vastklampen en duwen, hoe meer je gaat ontdekken welke kans het leven je geeft. En dan komen de vlinders in je buik, de hartstocht in je hart en de ideeën in je hoofd.
Ik geloof dat dit ook is waar we nu collectief voor staan. Gaan we tegen de gevestigde orde duwen als een rotsblok dat te pletter dreigt te vallen vanaf een afgrond, in een ravijn waar wij onze samenleving hebben gevestigd? Of stappen we opzij en laten we dat rotsblok alles verwoesten, omdat het toch al niet (meer) zuiver is en niet is gevestigd op een fundament van liefde? Kunnen we dat doen, het al onze liefde en vergeving bieden en ons gaan richten op de wederopbouw?
Ik geloof dat we altijd een keuze hebben.
Wie ben je is in de aard een essentiële vraag die steeds helderder wordt voor velen. We zijn liefde, energie, bewustzijn, een goddelijke vonk of hoe je het ook wilt noemen. Natuurlijk is het goed om te realiseren dat we dat zijn en meer niet hoeven te zijn. Toch voelt de vervolgvraag voor mij relevant. Want zoals ik al vele jaren zeg: je kan iedere dag in de lotushouding zitten, maar wil je iets bereiken dan zul je toch ook zeker wel in actie moeten komen.
Ik stelde deze vraag laatst: wie wil je zijn en kreeg er redelijk wat reacties op in de trant van dat je niets hoefde te zijn, dat we alles al zijn, etc. Toch is dit zeker wel een relevante vraag. Niet letterlijk ten aanzien van je essentie, wel in de keuze die je maakt als het gaat om hoe je in deze wereld wilt acteren. Wat wil je doen? Wat wil je bijdragen? Wie wil je zijn?
In een wereld waarin niets is wat het lijkt en alles anders is dan gedacht, is het aan ieder van ons om te kijken welk verhaal we geloven, vertellen en vooral willen leven.
Aan het begin van de Coronacrisis zei iemand tegen mij dat hij zijn identiteit grotendeels ontleende aan zijn social media account. Niet veel later hoorde ik Mattias Desmet zeggen dat we in een collectieve identiteitscrisis waren beland. Mijn eigen struggle werd ineens glashelder. Tot op dat moment was ik vooral bezig geweest met strijden, mij uitspreken, verontwaardigd en boos zijn. ‘Woedend zijn’ dekte de lading misschien veel beter. Het waren onmacht, een diep geworteld gevoel van onrecht en jarenlange opgekropte emoties die werden aangeraakt. Er was geen ontkomen meer aan. Ik kon ze niet meer negeren. Het vuur dat binnenin mij smeulde was aangewakkerd.
Toch was er ook een even zo sterke tegenbeweging, zoals bij alles in het leven. Het vuur vlamde ook voor de liefde, voor een mooiere wereld, voor mijzelf, mijn dromen, mijn verlangens. Mijn eigen struggle met wat ik wilde doen, met wie ik wilde zijn bracht me in een tweestrijd. Wilde ik strijden? Mijn rechtvaardigheidsgevoel liet me beelden zien van mij als een soort van Xena the warrior princess op een paard, klaar om de dood in de ogen te kijken in mijn strijd voor het goede. Of wilde ik door de rouw heen, het oude loslaten, helen en vergeven, zodat ik mij kon richten op het nieuwe en diezelfde ver-lichting brengen voor anderen.
Wie mij kent, weet dat ik voor het laatste koos. En ook al zit ik nu persoonlijk in weer een ander soort rouwproces, het heeft me geen windeieren gelegd. Ik heb zoveel mooie liefdevolle mensen mogen ont-moeten, de Lichtkerk opgericht en moments with source, ik ben met het nieuwe leren bezig, heb vier boeken uitgebracht in deze tijd, prachtige events georganiseerd, heb ideeën voor een Lichtkerk hospital, mag mezelf ondertussen ook songwriter noemen en voel dat als ik kies voor de alignment met Licht en Liefde ik wonderen op mijn pad krijg.
Ik geloof dus dat we een keuze hebben. En als we niet kiezen zal het leven ons ertoe uitnodigen, desnoods dwingen.
We hebben een keuze in welke realiteit we willen leven, in wie we willen zijn, in waar we onze aandacht en energie op richten. Nu we aan de vooravond staan van een onvermijdelijke ineenstorting, is het aan ieder van ons en tegelijkertijd wij samen om te kiezen voor liefde. Echte onvoorwaardelijke liefde. Omdat alles wat is ontstaan vanuit liefde, licht en wijsheid zal blijven voortbestaan. Terwijl dat wat voortkomt uit onzuiverheid en duister ineen zal storten.
We mogen dus stoppen met duwen. Dan kunnen we vanuit alignment gaan ontdekken hoe wij het volgende hoofdstuk in ons levensverhaal willen gaan schrijven en welke hoofdrol we daarbij aan onszelf toebedelen. Alleen als alles wegvalt, kunnen we onthechten en onszelf als mensheid herontdekken.
Let’s dive in and play.