Ik hoorde dit gisteren op Instagram bij een podcast kanaal genaamd bigdogtalk, what’s in a name right.
People change in four different seasons:
When they hurt enough, they have to.
When they see enough, they are inspired to.
When they learn enough, they want to.
When they receive enough, they will be able to.
Al veel vaker komt de theorie van de boiling frog omhoog als het gaat om de ontwikkelingen in de huidige samenleving en daarmee ook de vraag: Hoe lang ben jij nog comfortabel tot je in beweging komt? En aansluitend: is het dan niet al te laat?
Die vragen spelen vooral in op angst.
Ik zie nog steeds enorm veel mensen elkaar vooral bang maken voor wat komen gaat in de hoop dat mensen het gaan inzien. Nu is het interessant dat de initiële reactie op angst vooral omvat: vechten, vluchten of bevriezen.
Veranderen komt over het algemeen niet voor als eerste reactie op angst.
Als een man met een mes op je afkomt, dan ga je niet eerst even bezinnen, nadenken en invoelen om te kijken wat had ik anders kunnen doen om dit te voorkomen en wat kan ik nu beter doen. Je wacht ook niet tot je voldoende pijn hebt om te veranderen of tot je goed begrijpt wat dat mes in je nek met je doet.
Nee, je reageert instinctief. En wellicht verandert daarmee het verloop. Je hebt jezelf of de manier waarop je in het leven staat niet veranderd. Sterker nog de meeste instinctieve reacties voortkomend uit angst resulteren in een trauma, juist omdat je beseft dat je geen enkele controle had en hooguit geluk hebt gehad.
De meeste posttraumatische stresssyndromen ontstaan vanuit het gevoel van machteloosheid. Men is in een situatie terecht gekomen waar men eigenlijk niets aan kon doen. Met alle gevolgen van dien op fysiek, emotioneel en mentaal niveau.
Al langer zie ik dat de huidige ontwikkelingen in de maatschappij zorgen voor een toename van de mensen met pyschische klachten.
Crisis na crisis laten hun sporen na. Dat is misschien nog wel waar we ons het meeste zorgen om moeten maken. Welke kant het ook opgaat, we zitten over enkele jaren met een bevolking waarvan een groot percentage PTSS heeft.
Het heeft niet eens meer met comfortabelheid te maken of het niet zien. Men kan gewoon niets anders. De fuik is te goed opgezet. De ineenstorting van het (financiële) systeem wordt verdoezeld zodat de instrumenten voor het succesvol doorzetten van de great reset verder kunnen worden uitgerold.
De gevolgen zijn groot, velen hebben ondertussen stress over hun voortbestaan en zodra men door gaat hebben wat er bewust is geënsceneerd zal de klap groot zijn. Ondertussen is er geen ontkomen meer aan en zullen velen niet anders kunnen dan meegaan in wat er op hen af komt. Of ze nu willen of niet.
Althans, zolang angst ze in de wurggreep houdt. Want als ze uit de angst komen, zullen ze weer leiding gaan nemen over hun leven. Dan zal het lijden plaatsmaken voor leiden.
Wil ik dit? Wie wil ik zijn? Het zullen dan essentiële vragen zijn. En ook: hoe dan wel?
Het is daarom ook niet helpend om nog meer angst en verdeling te zaaien. Aan het einde van de lijn gaat het niet om gelijk hebben, halen of krijgen. Niet om: zie je wel ik zei het toch. Ook niet om: wij hadden gelijk en jullie niet. Je slaat er alleen een nog groter gat mee.
Willen we verandering, dan kunnen we volgens deze podcast kiezen uit wachten tot men genoeg pijn heeft, genoeg (lijden) heeft gezien, genoeg heeft geleerd, dan wel genoeg heeft ontvangen.
Wat mij betreft zijn vooral de eerste drie negatief lerend. Blijkbaar moet iemand eerst door de ellende om te veranderen. Niet eens omdat ze willen. Maar omdat ze moeten. Of moeten ze genoeg gezien hebben, tot ze geïnspireerd zijn. Natuurlijk kunnen ze ook positief geïnspireerd raken doordat je ze een andere keus laat zien. En genoeg geleerd moeten hebben, zodat ze willen veranderen kan ook twee kanten op.
De vierde optie is wat mij betreft de beste.
Natuurlijk staat die niet op zichzelf en zijn vaak diverse stadia van oncomfortabelheid, inspiratie en (levens)lessen nodig voor je op dit punt komt. Ik geloof echter dat we zelf kunnen zeggen ‘genoeg is genoeg’. Is er nog meer lijden nodig? Nog meer levenslessen? Moeten we nog meer zien? Nog meer ervaren?
We hebben altijd een keuze, wat willen we ontvangen en wat willen we de ander geven? ik kies voor liefde. En hoe meer liefde we kunnen ontvangen en elkaar kunnen geven, hoe sneller we uit de angst komen en in het gouden midden. Dan kunnen we weer gaan co-creëren vanuit innerlijke autoriteit en van lijden naar leiden gaan.
Wat we kunnen doen voor onszelf en elkaar is de focus gaan verschuiven naar veranderen door dat wat we ontvangen.
‘When they receive enough, they will be able to.’
Wellicht is dit het missende puzzelstukje voor de weg vooruit. Laten we kijken hoeveel liefde er nodig is voor het kantelpunt.