Wie A zegt, moet ook B zeggen.
Het is misschien wel de grootste valkuil van onze eigen overtuigingen, bevestigd door aangeleerd gedrag en goedbedoeld opvoedkundig advies. Je maakt af waar je aan begonnen bent. En daarom zitten velen vast in een liefdeloos huwelijk, doen ze nog steeds hetzelfde geestdodende werk en zijn ze al tien jaar lid van een sportschool waar ze eigenlijk niet heen willen. Ze zijn er immers aan begonnen. Dus…….
Ook vele ondernemers verliezen zichzelf hierdoor. Ze blijven zwoegen op iets dat ze totaal geen joy geeft, dan wel blijven vasthouden aan een bepaald plan terwijl die verre van winstgevend is. Ondertussen geven we onze kinderen niet de ruimte om de ja die ze in eerste instantie voelden om te zetten in een nee. En als die nee er wel is, dan wordt die genegeerd. Én mocht iemand überhaupt al gehoor geven aan zijn duidelijk voelbare change of plans, dan wordt dat vaak ook nog eens niet in dankbaarheid ontvangen. We vinden daar vaak wat van. Dus……
Als je je rigide aan deze uitdrukking vasthoudt, dan loop je vroeg of laat erop stuk.
Het houdt de natuurlijke flow tegen, het belemmert je om op basis van voortschrijdend inzicht of veranderende omstandigheden een andere keuze te maken én niet geheel onbelangrijk het zorgt ervoor dat je vergeet waar het leven werkelijk om gaat. Strikt vasthouden aan ‘waar je aan begonnen bent, moet je afmaken’ kan je niet alleen in onnodige problemen brengen, ook kan het je hele ’joie de vivre’ wegnemen.
‘Wie A zegt, moet ook B zeggen’ heeft alles te maken met de consequenties aanvaarden en verantwoordelijkheid nemen. En juist daar knelt het. Want ook bijsturen is jouw verantwoordelijkheid, net als loslaten. Tegelijkertijd zijn ook spelen, genieten en meegaan met de flow van het leven onderdelen die onder jouw verantwoordelijkheid voor jouw leven vallen.
Ik las een artikel van Marcoen Hopstaken van Proversie over dit onderwerp. Hij haalde een faalfestival aan als voorbeeld voor het belang van improvisatiekracht. Er moet altijd ruimte zijn om te falen, falen is eigenlijk heel natuurlijk geeft hij aan. Opvallend genoeg is het echter dat bij improvisatie er niet eens zoiets als falen bestaat. En dat terwijl er niemand nadenkt over B, noch een plan heeft. Ik vind dat hij een punt heeft en voeg daar ook graag veerkracht aan toe: emotionele, mentale en spirituele veerkracht.
De mate waarin jij flexibel en toch vanuit een stabiel fundament kan meebewegen is key.
Dit thema kwam bij ons van de week langs. Mijn oudste wilde niet meer naar een training. Het is onderdeel van een tweejarig traject. Dus in eerste instantie gaf ik aan dat hij eraan begonnen was en het moest afmaken. Hij vroeg waarom. Ik probeerde het uit te leggen en gaf daarbij aan dat hij wist dat dit een commitment inhield en dat hij het toch leuk vond de eerste keren waarop hij ja had gezegd. Waarop hij zei: ‘Als ik eten lekker vindt, wil dat toch ook niet zeggen dat ik het voortaan iedere dag wil eten en de rest van mijn leven. Smaken veranderen.’
Deze week heb ik ook een beslissing moeten maken voor mijn Goddess Life events. De ticketverkoop verliep nog niet zo goed en gezien het feit dat we met vuur gaan dansen kon ik in verband met de voorbereiding, het materiaal en veiligheidsmaatregelen niet wachten tot een paar dagen van te voren. Nog een week wat extra promotie maken op volle kracht voelde ook niet als flow en joy, dus dat werd hem sowieso niet. Het verplaatsen van het event naar begin volgend jaar voelde enerzijds als falen en ik was bang dat diegenen die al wel een kaartje hadden gekocht boos zouden zijn. Want ja wie A zegt, moet B zeggen.
Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt.
Mijn moeder is zo’n beetje een lopende encyclopedie van uitdrukkingen en gezegden en gooit die te pas en te onpas voor je voeten. Dit is er een van. Een hele waardevolle. Het herinnert me er iedere keer aan dat het leven niet controleerbaar is en steeds meer voel ik dat dit maar goed is ook. Want zodra je die controle loslaat en voorbij de maakbaarheid met de flow meebeweegt gebeuren er wonderen.
Wat niet wil zeggen dat je geen plannen kunt maken, of dat je geen doelen en dromen na kunt streven. Zeker wel. Ik geloof er 100% in dat je zelf de creator bent van jouw werkelijkheid. Tegelijkertijd is het ook en vooral de bedoeling om van dat proces te genieten. En jezelf rigide vastpinnen op gemaakte plannen en doelen, gewoon omdat het nu eenmaal zo hoort en je geen gezichtsverlies wilt lijden, leidt enkel tot het stagneren van het Goddelijke creatie proces.
Innerlijke veerkracht is dus wat mij betreft essentieel. Bijsturen, buigen, meeveren, meedeinen, meebewegen, tegenhouden, het zijn allemaal bewegingen die voortkomen uit een innerlijke beweging dat iets niet goed (meer) voelt. Zo vaak leren we de focus te houden, niet af te dwalen en ons doel voor ogen te houden. Het doel heiligt de middelen wordt gezegd. De vraag is echter wat is jouw doel? Is dat anderen tevreden houden, de schone schijn ophouden, uiterlijk vertoon, voldoen aan de verwachtingen van anderen? Of is dat doel jouw leven creëren vanuit joy zoals dat voor jou het beste is?
Je hebt altijd een keuze.
Kies je voor A en B en schiet je misschien je doel voorbij, of ga je voor de vele andere opties van het alfabet?
Meer weten over innerlijke autoriteit: check mijn webshop.
Liefs, Eveline