Ouders en kinderen worden onder het mom van kinderbescherming steeds meer over de rand geduwd met enkel een gatensysteem als vangnet. Ze zijn gedoemd om te crashen, en dat lijkt dit systeem goed uit te komen. De ouders kunnen dan de schuld krijgen en het kind een stempel.
Wellicht is dat het ‘echte’ vangnet.
Want zo kunnen alle betrokkenen en verantwoordelijken hun handen wassen in onschuld. Met de toeslagenaffaire en de aanpak van de c-crisis ten aanzien van kinderen als meest sprekende voorbeelden, zwijgt men onderwijl in alle toonaarden over de ramp die onze kinderen en jongeren treft.
Een van de grootste problemen in de huidige maatschappij is dan ook de bescherming van de rechten en belangen van het kind. De rechten van het kind zijn vastgelegd in verdragen en wetten. De kern van deze problematiek richt zich vooral op de invulling ervan en de vraag: ‘Wat is nu het belang van het kind?’
Onze wetgeving, doctrine en visies zijn gebaseerd op het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind (IVRK). Dat verdrag geeft aan dat onder het belang van het kind in artikel 3 lid 1 IVRK wordt verstaan: ‘Veiligheid, stabiliteit met inachtneming van de continuïteit en de mening van het kind, waarbij de ontwikkeling van het kind centraal staat en het IVRK uitgangspunt is.’
Uit ditzelfde verdrag en de toelichting blijkt dat hiermee wordt bedoeld: een harmonieuze, affectieve, stabiele en veilige leefomgeving. Het doel van regulatie is dus het beschermen van de vrije, ongestoorde ontwikkeling van het kind.
Ieder kind heeft het fundamenteel recht op een gezonde en evenwichtige ontwikkeling en uitgroei naar de volwassenheid.
Hoe dit moet worden ingevuld is echter maatwerk. Ieder kind en ieder situatie is uniek. De wet is hierbij het frame, het belang van ieder individueel kind leidend.
In de praktijk blijkt echter dat:
• Men praat over het kind, maar niet met het kind.
• Men luistert naar het kind, zonder het een stem te geven.
• Men kijkt naar de letter van de wet, maar vergeet welk doel die dient.
• Men generaliseert op basis van termen, waarbij men het individuele belang negeert.
• Men in plaats van holistisch te kijken naar de oorzaken, enkel het gevolg wordt behandeld.
Het gevolg is dat men totaal het belang van het kind uit het oog verliest. Zowel in algemene zin als in individuele gevallen. De stijgende groep kinderen, jongeren en jongvolwassene met emotioneel-mentale problemen is een schrijnend gevolg hiervan.
Daarnaast lopen steeds meer kinderen vast in het onderwijs en komen thuis te zitten. Het functioneren van jeugdzorg staat enorm onder druk en de geestelijke zorg voor kinderen schiet gigantisch tekort. We willen allemaal hetzelfde, maar falen in de uitvoering.
Kinderen zijn momenteel de dupe van een falend systeem op vele fronten.
Én niet geheel onbelangrijk, steeds meer ouders staan voor hun kinderen op, maar hebben nog geen idee wat te doen en hoe dan wel. Zij worden onder druk gezet door diezelfde systemen waar hun kinderen door vast lopen, en zijn ondertussen ten einde raad.
Het belang van het individuele kind moet altijd voorop staan.
Wat dat is, zal dus eerst in kaart moeten worden gebracht. In plaats van maatwerk en praktische oplossingen grijpt men van overheidswege echter naar kunstgrepen om slechts de letter van de wet te dienen en denkt men met het ‘leegvegen’ van de huizen de problemen het hoofd te bieden in de hoop dat er slechts nog maar een deel van die kinderen wederom zal crashen. Men hoopt de druk op de zorg af te zwakken en ieder kind dezelfde kansen te geven. Het resultaat is echter het tegenovergestelde.
Het is Russische roulette spelen over de hoofden en toekomst van onze kinderen.
Ik heb zelf in de praktijk ervaren hoe het belang van het kind door vele instanties, die juist dit belang behoren te dienen, op verschillende manieren wordt benaderd. Zeker in conflictsituaties waarbij ouders of ouders en hulpverleningsinstanties lijnrecht tegenover elkaar staan, blijkt dat er geen eenduidige visie is over wat nu echt centraal moet staan als het gaat om de bescherming van kinderen en het voorop stellen van hun belangen.
Waar wetgeving onduidelijk is en richtlijnen en beleid falen, worden steeds meer kinderen momenteel bedreigd in hun vrije ontwikkeling. Vele kinderen dreigen zoals het in het familierecht wordt genoemd ‘klem en verloren’ te raken in onze samenleving door de starre systemen die totaal vergeten lijken te zijn waarom ze zijn opgericht.
Zoals alles nu aan het licht komt, wordt ook dit ontoereikende systeem steeds meer zichtbaar.
Het is tijd dat we niet alleen de kinderen hun stem teruggeven, in plaats van ze als marionetten te laten opdraven in een oorlog die niet van hun is, alsook dat wij als ouders gaan ontdekken wat onze plicht is naar hun toe. Het is aan ons om zorg te dragen voor hun emotionele, mentale en fysieke gezondheid. Daar mogen we voor gaan staan.
Ik ga, met al het vuur dat ik in me heb, graag voorop. Alleen samen maken wij het verschil en kunnen we die bedding geven die onze kinderen verdienen. Want als we niet tijdig ingrijpen, dan zullen er nog veel meer ouders en kinderen in de afgrond vallen.
Mocht je hier tegenaan lopen, stay tuned of neem alvast contact op via info@evelinevandongen.com
Liefs, Eveline