Ik was begin 30 toen mijn menstruatie uitbleef. Niet een keer, maar maanden, daarnaast kreeg ik diverse vage klachten. Ik was niet zwanger. Ik ging naar mijn huisarts die me doorverwees naar de gynaecoloog. Na diverse onderzoeken was de conclusie: vervroegde overgang, oorzaak onbekend. Ik had volgens de arts gewoon verouderde eierstokken. Nadat ze dit zei zonder enig gevoel van compassie of begrip, stond ik resoluut op en met de woorden ‘Je bent zelf verouderd’ liep ik de spreekkamer uit. Mijn rug recht, mijn hoofd omhoog, vastberaden om deze boodschap niet te geloven. Dit was niet mijn waarheid. De mail met het bericht dat ik hormonen moest gaan slikken in verband met de toenemende kans op allerlei soorten kanker en versnelde veroudering heb ik direct verwijderd.
Ik wist vanuit een dieper weten dat zij er naast zat.
Ik had op dat moment te veel stress in mijn leven. Mijn lichaam reageerde op het tekort aan energie, op het overschot aan stresshormonen en vooral op het opdrogen van de bron in mij. Ik had geen vreugde meer in mijn leven. Geen joie de vivre. Mijn seksuele levensenergie was niets meer dan een klein waakvlammetje vergelijkbaar met laatste kooltje dat nog na smeult in het zand na een gigantisch nieuwjaarsvuur. Ik was opgebrand, uitgeblust, opgedroogd. Letterlijk en figuurlijk.
Na veel zelfliefde en een heel fijn traject op het gebied van natuurlijke geneeswijzen ging het weer stromen in mij. Ik kreeg weer een relatie en werd vrij snel zwanger. Nog enkele jaren bleef mijn cyclus stabiel. Tot ik in eenzelfde neerwaartse flow kwam. Ik liep weer leeg op verschillende punten en mijn bron droogde weer op. Ik verloor mijn juiciness. De sappigheid van het leven, de zoete vochtige druppels van de nectar van de vruchten van het leven, liepen niet meer langs mijn lippen bij iedere hap die ik van het leven nam. Ik vergat te genieten. Ik verloor mijzelf. Mijn vuur doofde uit. Zo ook bleef mijn cyclus weer uit en kreeg ik ‘overgangsklachten’.
Dit keer herkende ik het direct en maakte ik me ook geen zorgen.
Ik zocht dus ook geen arts en keerde naar binnen. Wat wilde mijn cyclus, of beter gezegd het uitblijven ervan, mij vertellen?
Enerzijds voelde ik heel sterk dat het uitblijven van mijn bloedingen ook een manier was van mijn lichaam om verder verlies van energie te voorkomen. Ik had er de kracht niet voor. Anderzijds was het een duidelijk teken, een roep om hulp. In die periode kreeg ik vaak van vrouwen te horen dat zij hetzelfde ervaarden. Ze wezen iedere keer direct naar de overgang, de klachten, de opvliegers, de gewichtstoename, alles werd weggewimpeld onder het mom van ‘het hoort er nu eenmaal bij.’
Ik geloofde dat niet. En ondertussen weet ik ook zeker dat dit weer zo’n verhaal is dat ons vrouwen (en mannen) is verteld om niet alleen ons te doen laten geloven dat we allerlei middelen en supplementen nodig hebben als we een bepaalde leeftijd hebben bereikt, alsook dat we geloven dat we ouder worden en dat dit gepaard gaat met de neerval van het lichaam, en dat we vooral moeten accepteren dat dit erbij hoort en dat we niet meer dat juicy gevoel zullen hebben als toen we 24 waren. Net als dat we overtuigd zijn dat onze cyclus vooral lastig is, pijn doet en we in die periode minder ‘productief’ zijn, zo is ook deze zogenoemde ‘overgangsperiode vooral een waarbij duidelijk is dat vrouwen vooral moeten lijden.
En dat is precies wat me het meest opvalt. Ons wordt verteld dat we moeten lijden’ door onze cyclus, dat dit erbij hoort, het staat zelfs in de bijbel dat doordat Eva van de appel had zij voortaan moest lijden. We zijn het gaan geloven. En wat nog bizarder is: wij vrouwen vertellen het elkaar ook. Terwijl onze cyclus ons juist leidt.
In plaats van dat we de wijsheid die in ons bekken ligt opgeslagen volgen en onze seksuele levensenergie voeden, zijn we dus gaan geloven dat de meest natuurlijke cyclus van het menselijk lichaam er een is van lijden en last.
Jonge meisjes die gebukt gaan onder hevige krampen, vrouwen die moeilijk zwanger worden, vrouwen waarbij steeds vroeger de menstruatie hapert en uitblijft, vrouwen die vanwege deze klachten hun cyclus gaan onderdrukken met medicatie, de toenemende aantallen vrouwen die baarmoederhalskanker krijgen, alsook bekkeninstabiliteit, libidoklachten en vele andere klachten met ons lichaam. De optelsom is eindeloos.
Het hoort er volgens de gangbare vertellingen allemaal bij. Met als gevolg dat we deze zogenoemde overgang vooral als excuus gebruiken om geen verantwoordelijkheid te nemen over het eigen leven en vergeten te luisteren naar wat deze prachtige en krachtige cyclus ons wil vertellen. En daardoor droogt onze innerlijke bron steeds verder op en worden we rimpelige oude besjes. Hoe toepasselijk voor het vergeten van de oeroude wijsheid van het leven.
Ik schreef erover in ‘Ik ben een Godin. Jij ook’.
“Vrouwen zijn gaan rondlopen met samengeknepen billen, met (af)gesloten bekken, schoorvoetend, schuifelend, twijfelend, op tenenvoeten, om maar niet gezien en gehoord te worden. Want dan zou duidelijk worden dat ze niet zijn, wie ze behoren te zijn. Dan horen ze er niet meer bij. Worden ze buitengesloten, of erger. Ze worden gezien voor wie ze werkelijk zijn. En omdat ze zelf geen idee hebben hoe ze met hun innerlijk vuur om moeten gaan, omdat niemand ze dat ooit geleerd heeft, voelt dat zo ongemakkelijk, eng en kwetsbaar dat ze dat liever vermijden. Dus doen ze een masker op. Ze gaan vanuit het vervormd mannelijk of vrouwelijk principe reageren, gaan zich aanpassen en conformeren aan de ideaalbeelden buiten zichzelf. Die mogen ze wel zijn, dat is bekend gebied, dat kunnen ze wel. Het wordt een trucje, een act, een mooi toneelstukje dat zij opvoeren.
Vanbinnen wringt het. Omdat deze vorm niet vol te houden is. Het put ze uit. Tot ze opbranden. Hun yoni toont ze dit vaak als eerste. Hun water droogt op. Hun levensenergie stroomt niet meer. Niet zozeer om wat een ander ze aandoet, of niet in ze wakker maakt. Wel om wat ze zichzelf niet gunnen. Ze sluiten zichzelf. Letterlijk en figuurlijk verbreken ze de verbinding met wie ze zijn en daarmee met het leven. Het zijn overigens niet alleen de vrouwen die hieronder lijden en hebben geleden. Ook mannen dragen dit geschonden vrouwelijke met zich mee.
Mannen en vrouwen worden geboren uit die opgedroogde bron. De wrijving voelen zij al bij geboorte. Het tekort. De vervorming. Niet alleen de baarmoeder kust ze gedag uit hun veilige cocon, ook de lippen van de yoni laten een afdruk na op hun lijf. Niet voor niets kan het geboorteproces traumatisch of juist bekrachtigend zijn. Vaak laat het onbewustzijn zijn sporen na. De indoctrinatie die daarop volgt, doet de rest. Ook mannen weten dit niet of in elk geval niet meer. De rol van de yoni en van hun eigen geslacht. Het heilig huwelijk in zichzelf en met elkaar. Ze proberen met man en macht aan knopjes te draaien, alleen de frequentie hapert, dus de muziek klinkt als een valse kraai gekruist met een robot. Met noodgrepen wordt van alles geprobeerd. Ook zij raken vervormd en vervallen in een oppervlakkige rol. En zo spelen we een spel in plaats van dat we met elkaar dansen.”
De reden dat ik dit deel is omdat het tijd is dat wij elkaar een ander verhaal gaan vertellen.
Een sappig verhaal over de bron, ons vrouwelijk vuur, het stromen van ons water, en vooral over de seksuele levensenergie die ervoor zorgt dat wij vrouwen onze rug rechten, ons hart open gooien en vol vuur gaan voor een betere wereld. Omdat wij weten dat wij stevig op de aarde staan, ons bekken open en ontvankelijk, ons innerlijk vuur brandend.
Wij kunnen de brug slaan tussen hemel en aarde. Tussen het aardse leven en het goddelijke. Wij zijn de poort naar het universum. En dit begint bij het verhaal van de Godin. De hogepriesteres in ieder van ons. Zij nodigt ons uit om vooral zonder schuldgevoelens, schaamteloos en met open hart, yoni juicy te gaan genieten van het leven.
“Free the yoni” schreef ik in dit boek.
De vrouw leeft zintuigelijk en haar yoni is als een vlinder. Laat haar flapperen, zodat ze kan vliegen. Zoek de juiciness van het leven op. Dat is je bron. Het wordt tijd ladies.
“Remember the light
Remember the fire
We are all goddesses”
Meer weten hierover: Ik ben een Godin. Jij ook
Luister ook de song: Goddess
Liefs, Eveline