Dit jaar vierde ik het Suikerfeest, een naam die eigenlijk de dag geen eer aan doet. Want als het ergens niet om gaat dan is het wel suiker. Het heet dan ook Eid al-Fitr. Een feest ter ere van het verbreken of beter gezegd eindigen van het vasten. Waarbij het niet alleen draait om het eten, maar vooral om het ramadangevoel van solidariteit en reflectie. Het is een nabeschouwing van de vastentijd en een samenzijn met familie en vrienden ter ere van een nieuw begin.
Dit jaar heb ik ongeveer 2,5 week meegedaan. Waarvan de laatste dagen een darmreinigingskuur met wat kleine aanpassingen. Ik heb er van te voren niet bewust voor gekozen, wel viel het perfect samen met mijn wens voor een reset van mijn systeem. Dus toen mijn kickbokstrainer zei: ‘Doe mee de laatste dagen’ wist ik direct dat ik dit ging doen. Wat begon met een wens voor een betere fysieke gezondheid, eindigde met vele inzichten, een verbeterde innerlijke balans en een hernieuwde liefde voor eten.
Want wat stop je de hele dag door in je lijf, letterlijk en figuurlijk?
Ieder jaar doe ik een sapvasten kuur met onder andere aloë vera in de eerste week van het jaar ten einde het nieuwe jaar weer helemaal schoon te beginnen. Het onthouden van vast eten in combinatie met intermitted vasten zorgt er voor dat je bewuster wordt wat je doet, met welke intentie je dit doet en ook waarom.
Ramandan is in feite niet anders. Waarbij vasten over het algemeen bekend staat als een uitstekende manier om jezelf op alle niveaus van zijn te ver-lichten. Fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel ruim je door het vasten op. Je laat zwaarte en niet-ondersteunende patronen achter, én voelt je na afloop vele malen lichter.
Doordat je bewuster leeft, versterkt ook je verbinding met God.
Vasten gaat dus niet alleen om voedsel en drinken. Integendeel zelfs. Het gaat vooral om je geestelijke voeding. Vandaar dat ik geen moment twijfelde en behalve één cheat day, dit ook makkelijk kon volhouden. Ik geloof daarbij sowieso dat we zonder eten kunnen en dat ‘mind over matter’ weldegelijk het uitgangspunt is van waar wij toe in staat zijn.
Gek genoeg kreeg ik echter een totaal ander inzicht tijdens deze periode. Namelijk dat ik al heel makkelijk dat lijntje met het Godsbewustzijn ervaar en dat juist het aarden voor mij soms de uitdaging is. Het eten van (aardend) voedsel miste ik dus echt om diep in mijn lijf te zakken en om daar te blijven.
Ik miste een soort van verankering van mezelf in het aardse.
Het bracht me op de volgende overpeinzing. Vergeten we niet steeds meer dat het om het hier en nu gaat? In de overvloed aan healingsessies, afstemmingsoefeningen, verbindingsmethodieken en verlichtingsoefeningen, vergeten we vaak dat de uitdaging niet is om op te stijgen, maar juist om te incarneren. We hebben het namelijk hier op aarde te doen. En wat mij betreft doen we dat met overgave, verve en heel veel joy.
Hoe meer we focussen opdat we vooral het aardse en onszelf moeten ontstijgen en hoe meer we de aandacht richten op de ascensie en onze persoonlijke ontwikkeling, hoe meer we vergeten dat het leven vooral bedoeld is om vreugde te ervaren, en vooral ook met elkaar.
Maar misschien zit juist ook daar de kwetsuur. Zijn we in de loop der tijd zo teleurgesteld geraakt in het leven, voelen we ons zo in de steek gelaten door onze medemens en het universum, dat we hier op aarde helemaal niet echt meer willen zijn en daarom vooral onze focus leggen op de spirituele wereld. Dat is echter vluchtgedrag en heeft vooral met angst om werkelijk te leven te maken.
Vasten helpt je bewust worden van hoe je je voedt, maar ook van waar je nog aan vasthoudt én wat je jezelf onthoudt.
Mij herinnerde het vooral aan genieten van het aardse leven. Ongegeneerd, schaamteloos, zonder schuldgevoelens durven en kunnen genieten van het leven en alles dat zij ons biedt is waarom wij allen gekozen hebben voor dit leven op aarde. We wilden onszelf herinneren in de dualiteit om te ontdekken wie we altijd al waren. We zijn verhalen gaan geloven die ons weg hebben gehouden van onze ware zelf en tegelijkertijd houdt nu onze ijver om dat te herinneren ons weg van het leven in het nu.
We zijn allen zielen, we geloven allemaal in een waarheid die mogelijk niet dezelfde is, misschien staan onze levensstijlen lijnrecht tegenover elkaar. Maar wat we wel gemeen hebben is dat we allen mensen zijn van vlees en bloed, met gevoelens, wensen, verlangens. We zijn allemaal ergens op een punt in ons leven zoekende naar wie we zijn en naar houvast in moeilijke tijden.
In die zoektocht vinden we een geloof, een levensovertuiging of manier van leven die ons voedt op zielsniveau.
Voor mijn nieuwe boek ‘De kus van de baarmoeder’ heb ik mij enkele jaren verdiept in de Islam. Een van de hoofdpersonen in mijn boek is namelijk een moslim man. Het bestuderen ervan en het vragen stellen aan moslims heeft mij enorm geholpen om voorbij de (voor)oordelen te kijken om te zien dat alles naar het licht wijst. Altijd. En dat we allemaal familie zijn. Er is geen jij en ik. Er is alleen ons. Als we ons hart hiervoor durven openen, kunnen we voorbij de afgescheidenheid en verdeeldheid bewegen.
Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: liefde, vrede en verbinding.
Met het einde van de vastenperiode stel ik voor om onszelf het leven en de verbinding met elkaar niet meer te onthouden en ons echt te gaan voeden. Wat mij betreft gaat het Eid al-Fitr daar ook over. Samen-zijn, genieten van elkaars gezelschap met lekker eten en drinken, in dankbaarheid voor elkaar, het leven en God. Ik sluit me daar met liefde bij aan. Bij deze dus de welgemeende felicitaties aan eenieder die de ramadan afsluit.
Eid Mubarak.
Liefs, Eveline