Mijn oudste vroeg me laatst: “Waarom zouden mensen willen trouwen?” Ik ben zelf nooit getrouwd en heb, los van beweegredenen als het trouwen voor de kerk of de wet, er wel een gedachte bij. We raakten in gesprek en kwamen al snel op het enorme sprookjesgehalte dat er rondom de liefde en het huwelijk zit. Waarbij mijn zoon direct aangaf: ‘Ja maar mama, meisjes willen alleen maar trouwen, zodat de man ze kan redden. Denk je dat wij daar op zitten te wachten?’
Natuurlijk zette hij me aan het denken. Zijn vele relaties niet al verloren voor ze zijn begonnen?
Want waarom pakken vele liefdesrelaties anders uit dan men verwacht? Ik vermoed dat het alles te maken heeft met dat jongens en meisjes van jongs af aan een heel ander verhaal wordt verteld over de liefde, relaties en het huwelijk. Meisjes verlangen daardoor naar de prins op het witte paard en jongens denken wel tien keer na voor zij de prins op het witte paard willen zijn voor iemand, want er wordt nogal wat van ze verwacht.
Off course is dit wat gechargeerd en hopelijk ook flink gedateerd. Maar wellicht zit er nog steeds een kern van waarheid in.
Ook in de verhalen die we elkaar vertellen over de relatie met de tweelingziel, soulmates of tweelingstralen (hoe je ze ook noemt), wordt er vaak de nadruk gelegd op het sprookje van aantrekken en afstoten. Waarbij de man dan vaak wordt weggezet als de zogenoemde ‘runner’ en de vrouw als de ‘chaser’. De vrouw is in deze ‘relaties’ diegene die al lang zegt door te hebben dat ze elkaars wederhelft zijn, maar de man ziet het nog niet of wil dit nog niet zien. Of in elk geval wil hij nog geen commitment aangaan.
De vrouw jaagt na en de man rent weg, omdat hij haar behoeftigheid niet wil dragen.
Volgens diverse spirituele overtuigingen is de vrouw vaak al verder dan de man, waarop de overtuiging volgt dat zij hem dus moet onderwijzen om hem te doen inzien dat hij bij haar hoort. Dan wel moet zij hem (vol dramatiek) loslaten in de hoop of beter gezegd vanuit vertrouwen dat hij terugkomt. En als hij dat dan doet wordt het liefdesverhaal nog mooier. Want dan wist zij het al die tijd al en heeft hun liefde de verwijdering overleefd.
Vooral vrouwen doen oneindig veel voor de liefde, voor hun ware.
Waarbij ze heus wel weten dat dit aan ons vertelde sprookje een illusie is en dat de zielenliefde een totaal ander verloop heeft dan het prins en prinses verhaal, maar toch willen ze ergens niet kiezen en jagen ze dus onbewust beide na. Hierdoor krijgen dus ook de zogenoemde tweelingziel relaties een sprookjesachtig karakter door het najagen-en-wegrennen- effect, want dat is hoe de liefde hoort te gaan. Toch?
De held en de geredde vrouw blijven zodoende ook in deze liefdesrelaties centraal staan. En dat geeft een behoorlijk lading, zwaarte en verwarring.
Hierdoor vergeten we namelijk wat liefde werkelijk is, vrij van verwachting, oordelen, wensen en overtuigingen. Vrij van kaders, knechten en controleren. Liefde is een stromende rivier in een woelig landschap, met glooiende heuvels vol wuivend gras en zoetgeurende bloemen en stekelige distels. Soms kabbelt ze, soms slaat ze woest tegen de oevers. Ze is geen dag hetzelfde, behalve in de onderstroom. Daar is ze stil, aanwezig, kalm en krachtig. Zij voedt, omarmt, verwarmt en bevrijdt.
Liefde is vooral ja zeggen en ja doen, ieder moment weer.
Terwijl je meedeint op die onderstroom met een open hart vol vertrouwen en vlinders in je buik in verband met de subtiele spanning over wat er tevoorschijn zal komen na de volgende bocht van de rivier. Liefde is daarbij oordeelloos over wat er komt, dankbaar voor de ervaring, genietend van het moment. Omdat er niets meer is dan dit. Niets dat niet uit liefde bestaat, zal blijven bestaan. Daarom stort dit sprookje ook in elkaar. Ook die van de spirituele relaties waar men zich mee identificeert.
Kun je ja zeggen tegen de onvoorwaardelijke liefde en ook daadwerkelijk zo leven?
‘We don’t fall in love. We rise in love.” schreef ik in ‘De kus van de baarmoeder’. Het is misschien wel de missing link in vele ‘love stories’ die we elkaar al eeuwen vertellen. Daarom schreef ik erover. Want ik geloof dat dit dan ook de weg voor ieder van ons is. Ieder bewandelt zijn eigen pad en hoe meer we liefde en licht kunnen belichamen door ja te zeggen en ja te doen, hoe sneller onze individuele en collectieve ascensie zal doorzetten. En daar kunnen we elkaar bij inspireren.
Het sprookje is misschien reeds verloren, we hoeven daar echter niet om te rouwen. Daarentegen mogen we de liefde gaan omarmen.
Liefs, Eveline