We komen er niet onderuit…op een bepaald punt moeten we toegeven dat het oude niet meer dient, niet past, dan wel niet meer goed voelt. Wat dan wel? Hoe dan wel? Dat is nog onbekend. Het grote krachtige potentiële veld van het niet-weten lonkt en tegelijkertijd klampen we ons het liefst vast aan dat wat bekend is. Het is alsof we vanuit oude conditioneringen liever vast zitten in een soort van geaccepteerd lijden, dan in het leiden dwars door een dikke laag mist waarbij we niet weten wat er op ons wacht.
Enige jaren terug zag je het maatschappelijk systeem langzaam in elkaar storten, momenteel zie je dat ook het ‘spirituele veld’ in een collapse terecht is gekomen. Waarbij er met man en macht wordt getracht dit overeind te houden door de neerval toe te wijzen aan de New Age. Wat natuurlijk totaal niet waar is, maar het is beter dan te zeggen: deze vorm van spiritualiteit is het ook niet, we hebben onszelf en elkaar misleid en wat rest is een schijnvertoning in de naam der liefde gericht op ego, geld en eigenbelang terwijl pappen en nathouden, een geveinsde glimlach en dito oppervlakkigheid ons herinneren aan het sociale systeem waar we juist uit wilden vrijbreken.
It takes two to tango.
Natuurlijk had dit matrix systeem een tegenhanger nodig om de mens, en met name het bewustzijn, gevangen te houden in een wurggreep. Vanuit het verlangen naar liefde en verbinding ontstond zo een nieuwe stroming die zo nu blijkt vooral heel erg lijkt op de andere kant van de medaille. Het resultaat is echter hetzelfde. Ik kan niet voor jullie spreken, maar ben er zelf ook behoorlijk ingestonken met flinke teleurstellingen, pittige tegenslagen en vooral fake vriendschappen tot gevolg. Ik hoor ook vrienden en vriendinnen hierover spreken.
De maskers vallen af. Aan alle kanten. En wat we zien is niet altijd even fris. Maar misschien juist wel. Wat ook dit dient ons ontwaken en de transitie waar we doorheen gaan. Want nu de goeroes niet diegene zijn die we dachten, het adoreren van iemand sowieso verleden tijd is en we vooral alleen maar lijken te kunnen terugvallen op onszelf, kunnen we de vraag stellen: Wat als ik helemaal niets niemand ben? Wat als ik niets of niemand voorstel? Niemand is meer, niemand is minder. Kunnen we alles wat we dachten te zijn en hoe we het leven dachten te moeten leven, loslaten om op te lossen in het niets?
Het is voor velen hun grootste angst, vergelijk het ook met een doodsangst.
Want wat is er nog als ‘ik’ er niet meer ben? De angst voor het niets is enorm. We komen daar echter slechts door overgave aan dat niets. Dus komt er een moment dat we er oog in oog mee komen te staan. Onze grootste angst. Durven we daar naartoe te bewegen? Die te voelen? Het mooie van dit proces is dat de angst zelf feitelijk helemaal niet zo groot is, de beweging ‘erdoorheen’ ook niet. Het is onze identificatie met hoe wij onszelf zien die ons vasthoudt. Het is dan ook de wurggreep van onze gedachten die ons echt in de matrix houden.
We hebben onszelf in de loop van ons leven zo geconditioneerd dat lijden onze comfortzone is, in dat veld van zijn zit die grote angst, zit ons minderwaardigheidsgevoel, en onze overtuiging over wie we zijn. En waarschijnlijk nog flink wat overtuigingen, overlevingsmechanismen en flink ondermijnende gevoelens. We weten ergens wel dat we onszelf klein houden en nietig, en we als een losertje rondlopen. Althans zo voelen we het, maar het dient ons al zo lang. Zo hebben we ons staande gehouden. Dit is bekend terrein. Liefde, ontspanning, geluk en joy hebben we zo wellicht buiten de deur gehouden. Maar verdriet, pijn en verder trauma ook.
Vanuit deze conditionering blijven we een bepaalde werkelijkheid aantrekken, misschien bewegen we er af en toe eens buiten, maar dat voelt dan zo onbekend dat we denken dat het onveilig is want we zijn onbeschermd. Ons systeem geeft dan het oude bekende alarmsignaal en hop we schieten weer in een kramp waarbij vooral onze gedachten kortsluiting krijgen en oude pijn, verdriet, boosheid en trauma getriggered worden alsof ons dit nu op dit moment wordt aangedaan. Enkel en alleen omdat we even ontspande en dachten dat we ook gelukkig mochten zijn. Dus kruipen we weer terug in ons geconditioneerde systeem dat enigszins veilig voelt.
Wat heeft dit nu met het spirituele veld te maken?
Deze conditioneringen zijn veelal ontstaan door een reactie op het narcistisch veld dat al heel lang onze samenleving en relaties in zijn macht heeft. Het zit dusdanig in onszelf verankerd, dat als we niet individueel dit in onszelf gaan aankijken en ervan gaan vrijbreken, we dit continu in het uiterlijke/externe veld zullen blijven uitspelen met elkaar. Het is ook daarom waarom je continu in dezelfde narcistische relatie terecht komt. Niet omdat je pech hebt, of iets verkeerd doet, of omdat geluk je niet is gegund. Je systeem weet niet beter.
Je mag het gaan doorzien hoe jij jezelf tegenhoudt. In je zoektocht naar liefde, naar veiligheid en erbij horen, ben je het gaan zoeken in een systeem dat dit nooit kan brengen. Je bent dus je eigen vijand geworden en dus zoek je de redder buiten jezelf. Eenmaal bewust van deze loop in je gedachten kun je besluiten om er mee te stoppen door ten eerste er niet meer naar te handelen en ten tweede er ‘gewoon’ mee te gaan zitten. Dan doet je systeem misschien nog een aantal pogingen met flink wat kracht om je toch in de alerte toestand te houden. Maar als je ook dat met liefde voor jezelf aanschouwt, dan blijkt die hele orkaan in je hoofd slechts een storm in een glas water.
Zo mogen we ook collectief ontdekken dat spiritualiteit niet iets is dat iemand beter kan doen of zijn dan de ander.
Spiritualiteit is bewustzijn, liefde, licht en energie. Daar zit geen oordeel of onderscheid. En de angst waardoor we wegblijven van het niet-weten en het oplossen in het niets, is slechts een overtuiging die we onszelf hebben aangepraat. Het is een oude conditionering die eenmaal aangekeken verzacht in de ogen van liefde. Zodra je kiest voor leiden vanuit innerlijke autoriteit in plaats van lijden door oude ervaringen zul je merken dat je met veel vreugde in dit grote kwantumveld vol potentie springt, omdat in de overgave je thuis zal komen en de liefde zal vinden die je altijd al zocht.
Liefs, Eveline