Ik hoor het momenteel veel om me heen. Velen zijn moe, ziek, emotioneel, voelen van alles, zijn in de war, uit hun doen, zitten niet lekker in hun vel en sommigen voelen zich zelfs echt moedeloos of wanhopig. Het overheersende gevoel en bijbehorende gedachte is toch wel: ‘Wat is er toch aan de hand (met me)?’
Vooral vrouwen uiten het openlijk en geven tevens aan dat ze tegelijkertijd ook woede voelen, een sterk vuur dat oplaait in zichzelf. Ze zijn steeds meer bereidt alles te verbranden wat ze niet meer dient en op te staan voor waar ze in geloven. Ze voelen heel sterk dat zij hun grenzen moeten gaan aangeven. Ze kunnen niet anders.
De feniks toont zich momenteel steeds meer en natuurlijk komt die met flink wat vuur.
Het is de enige weg naar transformatie. Daarom voelen velen zich boos. Of beter gezegd pisnijdig. Hun water kookt en hun woede komt eruit als een vulkaanuitbarsting. Het is nodig om ons te helpen herinneren en te helpen onthechten van wie we dachten te zijn, zodat we alles kunnen verbranden en uit de as kunnen herrijzen.
Ik schreef erover in ’10 jaar duisternis’:
‘Dat was anders. Toen verdronk ik in het water. Nu verdrink ik in emoties. Hoe kom ik hieruit dan? Ik ben opgegroeid met het beeld van een sterke man. Ik mocht niet huilen. Niet mijn zwakte tonen. Kwetsbaar zijn was not done. Alyssa heeft me veel geleerd hierover. Blijkbaar niet genoeg. Ik kan het niet. Ik kan haar dood niet accepteren.’
‘Kwetsbaarheid is kul, het bestaat niet. Weer zo’n verhaal dat we zijn gaan geloven. We zijn niet kwetsbaar, niet breekbaar of zwak als we onszelf zijn en ons hart openen. We zijn dan juist megakrachtig. Zeg wat je werkelijk op je hart hebt. Dat is jouw kracht. Wat is het dat je echt niet kunt accepteren? Wat is het dat diep in jou wordt aangeraakt? Dat is de vraag die jij je mag stellen. Dat is de ingang naar de vierentwintigste kamer. Het is je innerlijk kind dat je roept. Dit is precies waar de mensheid collectief mee te maken krijgen. Het helen van onze kindpijn. Vroeg of laat staat eenieder voor die keuze. En als ze die keuze niet maken dan dwingt het leven ze. Door midlife crisis, over-spannenheid, burn-outs, bijnieruitputting, depressies en allerlei fysieke en emotionele ongemakken. Velen geven de externe omstandigheden de schuld. Het is echter een wisselwerking. Het een beïnvloed het ander. Weet je waar zich dit in uit?’
‘Nee.’
‘In het water. Vandaar de zondvloed. Ook in de mens zelf. In hun nieren. Daar waar hun aangeboren essentie zich bevindt. Hun bron van levensenergie. De nieren lijken op kleine boontjes, foetussen. Ze horen te dansen, vrij en blij, waardoor het water kan stromen. Ze zijn alleen klem en verloren geraakt in de strijd om het bewustzijn. Doordat ze zich niet gezien en gehoord voelden, doordat ze geen erkenning kregen voor wie ze werkelijk waren, stagneerde de levensenergie. Dit zie je terug in de nieren en in het water element. Emoties als pis-nijdig zijn komen nu naar de oppervlakte. Diepe gestagneerde emoties worden aangeraakt. De grootste angsten en blokkades worden zichtbaar. Het onrecht dat de mensheid, en eigenlijk daarmee de hele Galaxy, is aangedaan wordt weerspiegeld in de ineenstorting van het huidige systeem. De mensheid mag dit helen met zelfliefde en vergeving.’
Al het duister wordt momenteel zichtbaar.
En daarmee ook het onrecht dat we zien, voelen, mee hebben gemaakt, elkaar hebben aangedaan en ook onszelf aandoen. Het raakt het onbewuste in onze samenleving en in ons. En dan bedoel ik vooral daar waar nog geen liefde, licht en bewustzijn is in jezelf. Of beter gezegd daar waar je bent gaan geloven dat je ervan afgesneden bent, de stukken waarvan je denkt dat zij nog niet heel zijn, daar waar jij nog niet volledig jouw licht voelt en de verbinding met de bron mijlenver weg lijkt.
Het collectief narcistisch veld, dat zowel een mannelijke en vrouwelijke tak heeft, nodigt ons uit om hiervan vrij te breken. Het is een illusie. We zitten gevangen in de wurggreep van onze gedachten en zijn slechts een keuze van vrijheid vandaan. Je bent namelijk al heel. Er staat niets in tussen jou en Source, De Bron, God. Er is ook niemand verder, beter, meer zen dan jij.
Het leven komt in golven, het is aan jou om mee te (leren) stromen. En juist daar komen al die verhalen die jij jezelf vertelt en laat vertellen ertussen. Je bent je ermee gaan identificeren, je bent het gaan geloven en zo wordt vorm zich jouw realiteit en voelt het leven (soms) zwaar. Terwijl de ver-lichting in de acceptatie zit, in het aanwezig zijn, het weten dat alles jou dient.
Zo ook heeft dit vuur een doel. Het maakt je strijdbaar, herinnert je aan je normen en waarden, aan je eigenwaarde en je passie. Het is de brandstof die ons door de meest heftige shit laat bewegen, omdat we weten dat daar aan de andere kant het goud zit. Het vuur herinnert ons aan onze ware kracht en aan wie wij werkelijk zijn. We mogen daarvoor door het vuur gaan. En dat is een heel ander soort strijd dan die we gewend zijn.
Als je hier nu tegenaan loopt, kun je een paar dingen doen.
Ofwel het is niet van jou en hoogsensitief als je bent pik je het op en draag je het voor anderen. Heel nobel, maar het dient niemand. De beste optie is dan om het terug te geven. Ofwel je voelt wel dat het iets in jezelf is, maar je bent daar klaar mee. Geef het dan af aan het universum. Het dient jou niet meer en het mag transformeren in liefde. Spreek het ook vooral openlijk uit, zeg het hardop en met de overtuigingskracht van tien stewardessen.
Mocht je het wel allemaal willen doorvoelen, voel je dat het je nog iets te vertellen heb, en/of wil je er nog even bij blijven, zoek dan het vuur op. Oftewel: zoek de warmte op. Ga warm douchen of in bad, kruip met een deken op de bank, neem een warme soep of een lekker kopje thee. Knuffel met dierbaren, chat met een lieve vriendin, ga mediteren of iets anders doen waardoor jij je gedragen en omarmd voelt door de liefde en het licht. Zo transformeer jij het zelf naar licht en liefde.
Hoe dan ook is mijn beste advies, zoek de joy op, de liefde, de stroming.
Het vuur zal de koude verdrijven, je botten verwarmen, je hart omarmen en je geest tot rust brengen. De oxytocine zal je helpen zakken en verbinden, zodat je weer bij die onderstroom komt en in alignment. Zo kan alles dat jou niet meer dient, alles wie jij niet bent, van je af stromen en kun jij meestromen met de realiteit die jij wel wenst.
Zo kun jij weer gaan leven vanuit je ware zelf, vanuit liefde, licht en energie. Dit was slechts een verhaal. Kies vandaag nog voor een andere realiteit en laat de oerkracht jou leiden.
Liefs, Eveline