fbpx

Ik vraag me af, waar is dat vuur gebleven dat we in de Corona tijd zo sterk voelden?

En dan bedoel ik niet dat boze woeste wilde ongeremde en ongetemde vuur vanwege het onrecht dat plaatsvond. Alhoewel dat vuur overduidelijk nodig was om de waakvlam in ons weer te laten ontvlammen. Ik bedoel vooral dat vuur dat ons weer in contact bracht met onze lokroep, dat brandende verlangen naar een andere wereld. De wereld waarvan we weten dat die mogelijk is, dat die bestaat. Die wereld waar ons hart zo sterk naar verlangt. De wereld die zo voelbaar is, dat we hem bijna kunnen aanraken.

Tegelijkertijd met deze lokroep kwam ook, misschien wel hand in hand, de moed om voorbij de angst te bewegen. Velen stonden op, spraken zich uit, bleven trouw aan hun eigen normen en waarden. Ondanks de extreme externe druk die op hen werd uitgeoefend. Niet eerder was de sociale en maatschappelijke druk op de uitzondering zo hoog. Het liet het vuur in velen aanwakkeren. Zeker diegenen die kinderen hadden voelden dat er nog maar één weg was. Dit vuur verwarmde op koude kille avonden, beschermde tijdens hevige protesten, voedde op eenzame dagen en was de motor van vele prachtige creaties.

Er was iets aangestoken en we beloofden elkaar: dit vuur zal nooit meer doven.

Dat deed het echter wel. Langzaam. Je ziet het in de nieuwe structuren en organisaties, in vriendengroepen en chatgroepen. Ze vallen uiteen, raken hun gemeenschappelijke deler kwijt en als los zand vallen ze uit elkaar. Hun ‘tegen’ was zo sterk, dat het hun ‘voor’ heeft doen vervagen. Het boze verontwaardigde vuur blijft hier en daar nog wel doorwakkeren, het vuur van onze ziel is daarentegen teruggedraaid tot een vlammetje dat nog wel herinnert, maar niet meer weet hoe nu verder.

Misschien voelen jullie dit ook? Hadden we niet grootse plannen? Machtig mooie visioenen en grandioze geniale ideeën? Met dat de druk van de ketel ging leek er geen noodzaak meer voor het woeste vuur, de voeding ervoor werd verminderd deels gestopt, dus doofde het weer uit. En met de laatste golven van emoties over wat over ons heen was gedenderd, dansten de restanten van ons innerlijk vuur nog op de cadans van de afremmende trein die zijn eindbestemming bereikt leek te hebben.

Ondertussen weten velen dat dit niet het geval is.

Er is hoogstwaarschijnlijk een wat langere tussenstop gemaakt, terwijl er van alle kanten gesleuteld wordt aan de stoomlocomotief, het reisplan en de te verkopen tickets. Niet iedereen bereikt immers de werkelijke eindbestemming en nu waterstof overduidelijk de enige juiste duurzame keuze is, is het logisch dat de kracht van water en vuur wordt ingezet om het ultieme doel te behalen. Het laat ons continu in verwarring over of we nu mee moeten stromen of juist met volle kracht ertegenin moeten gaan. Achteruit is immers al geen optie meer.

Omdat leven voortgedreven door emoties destructief is, zijn velen ondertussen ook uitgeblust, dan wel opgebrand. Ergens smeult nog een kooltje dat af en toe opvlamt, maar ons werkelijke vuur zijn we vergeten. Tot er weer een leider opstaat die ons als lichtend voorbeeld de weg lijkt te wijzen. Dan voelen we dit vuur weer, het laait weer op en we worden weer herinnerd aan die lokroep. Dus volgen we die ander, met als gevolg dat ons ware vuur, onze passie en zielsverlangen, weer uitdooft.

Er is nog nooit een vuur aangebleven, door een ander vuur te voeden.

De vraag die we onszelf dan ook kunnen stellen, zijn we verslaafd geraakt aan de emotionele rollercoaster en verkopen we elkaar vooral angst om ons vuur te blijven voelen, omdat we niet weten hoe we dit anders kunnen voeden? Angst verkoopt immers. Wat vertellen we dus elkaar? Waar wachten we op? Gaan we pas weer bewegen als de urgentie er is? En welk vuur willen we werkelijk voeden? De enige opties lijken momenteel te zijn ofwel blijven aanschoppen tegen de gevestigde orde, dan wel eindeloos healen en verbinden in de hoop dat we op de een of andere manier eindelijk bevrijdt worden van dat wat ons verzwaard.

De lading ebt misschien met elk boos verwijtend woord weg, de leegte wordt met iedere healing iets meer gevuld, het innerlijk vuur gaat er niet sterker door branden. Terugkijkend kun je jezelf afvragen: Wat was het doel van die hele periode? Ons vasthouden in de illusie of ons laten vrij breken? Velen voelden de lokroep en wisten diep van binnen dat zij hier nu op aarde zijn voor de grote shift. Maar al dromend van een 5D-wereld zijn ze wederom verloren geraakt in de 3D wereld, doordat ze niet in staat zijn om de transformatie door 4D, door het hartsveld, te maken door oprecht te vergeven. Hierdoor blijven schuld, schaamte, boete(doening) en allerlei negatieve gedachten nog steeds leidend en is het leven inderdaad lijden.

Wordt het een great reset of een great awakening? You own nothing of nothing owns you?

Het is overduidelijk dat dat woeste vuur lekker is, het helpt om uiting te geven aan jaren van onderdrukte emoties, lucht lekker op en geeft een ontzettend krachtig gevoel. Toch is het slechts vals vuur. Vuur dat niet van Source, De Bron komt, en daarmee dus ook weer uitdooft terwijl het vooral veel schade toebrengt zonder vruchtbaar te zijn. Alles dat niet voortkomt uit de wijsheid van Liefde en Licht zal niet blijven bestaan. Het ware innerlijk vuur daarentegen verwoest en verbrandt met als doel een nieuwe vruchtbare aarde en voedt, verwarmt en omarmt ze het nieuwe zaadje met haar veilige bedding. Net als de feniks zorgt ze ervoor dat het nieuwe uit de as kan herrijzen.

Wat maakt nu het verschil. Zoals ik al aangaf voelden we ook vooral moed. Moed om te kiezen. En misschien ligt daar wel de sleutel. Je hebt immers altijd een keuze. Je bent wat je gelooft. Wat vertel jij jezelf nog, waar luister jij nog naar? Waar wacht je op en wat houdt je nog tegen? Jouw ziel weet de weg, jouw ware vuur is het licht in het donker, je kompas in the in between naar die nieuwe wereld. De keuze is aan jou.

Welke stem volg jij? Die van een ander of jouw innerlijke lokroep.

We hoeven niet op een shift te wachten, nog op de perfecte alignment van de sterren, dan wel op een volgende crisis. Het moment om te kiezen is vandaag. Kies jouw tijdlijn. Er is geen beter moment dan nu. Want als je kiest, met open hart, als je de transformatie niet meer uit de weg gaat en vrij breekt van de illusie om te ontdekken dat alles Source is, dan kun jij en ook wij als collectief met diezelfde stoomkracht volle kracht vooruit en zelf de creator worden van onze eindbestemming.

Meer weten over vrij breken uit de illusie: check mijn webshop.

 

Liefs, Eveline