We zijn de mens aan het kwijtraken. Of misschien beter gezegd onze menselijkheid. Ik zag deze tendens al op hoog politiek niveau toen ik nog rechten studeerde. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens geeft misschien niet per definitie aan wie we zijn, wel wat ons bestaansrecht in zou moeten houden. Voeg daarbij het Handvest van de Aarde toe, inhoudende fundamentele waarden en principes waarmee men probeert bij te dragen aan een rechtvaardige, duurzame en vreedzame samenleving in de 21e eeuw, en je zou zeggen dat we een mooi gedegen fundament hebben voor een humane wereld.
Natuurlijk is dit document vooral een uiting van goede wil, maar het zegt niets over het daadwerkelijke gedrag.
Want uiteindelijk wilde geen enkele politiek leider of enige NGO zich eraan vastpinnen. Dus werd er onderhandeld en kwamen er verdragen met een inhoud die er iets tegenaan had gelegen, maar geen eer meer deed aan het origineel. Echter ook daar wilde men zich liever niet aan houden, dus werd er verder onderhandeld om uiteindelijk tot wetten te komen die zogenaamd onze grond-rechten bevatten. Het heeft misschien nog een indrukwekkende naam, maar het heeft niets meer met onze geboorterechten als mens te maken.
Sterker nog het heeft ons een flinke stap terug laten doen, namelijk naar die van burger. In het kader van goed burgerschap zijn we daardoor een pion geworden in wat van hogerhand wel belangrijk wordt gevonden. Dat ontmenselijking daar een onderdeel van is, behoeft geen betoog meer. Door middel van de alom succesvolle methode verdeel-en-heers zet men niet alleen in op polarisatie om mensen tegen elkaar op te zetten, ook tracht men door middel van de inzet van geavanceerde surveillance en controle technieken ervoor te zorgen dat de burger zich vooral binnen selectief bepaalde kaders blijft bewegen.
Ondertussen worden steeds meer mensen zich bewust van het hellend vlak waarop we ons als samenleving bevinden.
Tegelijkertijd woedt de strijd om ons bewustzijn en daarmee onze menselijkheid al vele eonen en zijn velen zich niet bewust van het diepgewortelde trauma wat zich herhaaldelijk als een etterende wond toont als er iets in de eigen waarheid in gevaar lijkt te komen. Waarbij de existentiële dreiging voor de een, blijkbaar een opoffering vraagt van de ander waarmee juist diegene in zijn bestaansrecht wordt bedreigd. De oerwond die ons vol in zijn greep heeft, wordt daarmee getracht te helen via opoffering, boetedoening, schuldvragen en wraakacties.
Dat de wond er niet daadwerkelijk door geneest is duidelijk. Want trauma vraagt om een totaal andere aanpak. Het is als twee ouders die in vechtscheiding liggen en over het hoofd van hun kind hun ongenoegen kenbaar willen maken en hun onderliggende behoeften bevredigd willen zien. Dan wel proberen zij door het kind als een pion te gebruiken om in elk geval genoegdoening te krijgen voor het leed dat ze is aangedaan. Waarbij het kind de rekening betaald. De oerwond raakt ons innerlijk kind, het licht van onze ziel, en de strijdende partijen beseffen nog steeds niet dat zij hiermee iedere duisternis voeden en het kind ontmenselijken.
Het vergeten van het kind zorgt voor verdere afkalving van normen en waarden.
Ieder gedrag komt voort uit een onderliggende behoefte en zolang er in rechtszaken voorbij wordt gegaan aan het tijd nemen om de vechtende ouders eerst echt te zien, te horen, naar ze te luisteren en hun pijn te erkennen, kan er nooit vrede komen. Een enkel sorry of ze gedwongen met elkaar een kind laten opvoeden zal nooit het gewenste resultaat behalen. Tenzij ouders zelf hulp zoeken. Want ze zullen met hand en tand hun waarheid verdedigen tot ze zich niet meer bedreigd voelen. Wat vaak resulteert in dat een van de partijen ‘zegeviert’ en de ander schaakmat zet.
Je kunt dit doortrekken in heel veel processen en systemen waarbij mensen tegenover elkaar staan. Het (innerlijk) kind is altijd de dupe. Niet alleen omdat men vanuit trauma reageert en dus vanuit een overlevingsmechanisme. Ook omdat men daadwerkelijk voelt dat men ergens in zijn bestaan wordt bedreigd, maar er niet de vinger op kan leggen waar de dreiging vandaan komt. Dus slaat men wild om zich heen naar degene die dichtbij is en vergeet men wie hij is en waar hij voor staat. Zeker als het gaat om de kloof tussen religies en de strijd die er onder het mom van geloof op vele fronten wordt gevoerd, lijkt het geloof van de ander vooral een bedreiging te zijn voor de eigen bestaanszekerheid.
Jij bent zo vrij als jouw geest vrij is en je hart gevuld met liefde.
Helaas wordt ons al veel langer verteld dat religies de grootste bedreiging zijn voor de mensheid, onder de noemer van valse profeten, bron van kwaad en duivelsvereerders wijzen al eeuwen vele volkeren naar elkaar. Terwijl ondertussen er duidelijk bewijs is dat zowel antisemitisme als islamfobie wordt gefinancierd voor politiek gewin. Net als overigens de hele woke-beweging. Maar dat terzijde. Het is onderdeel van het verdeel-en-heers-systeem waarbij het systeem graag beide partijen aanlevert. Ondanks dat ondertussen allang duidelijk is dat bepaalde elitaire groepen en personen de touwtjes in handen hebben, laten we nog steeds het kind volledig in de kou staan in de strijd om ons gelijk.
Natuurlijk is er ook een keerzijde. Want zoals altijd hangt het ervan af hoe je het bekijkt. De oplossing ligt dan ook altijd voor de hand. Het is slechts de andere kant van de medaille. Want waar AI bijvoorbeeld ook voor kan zorgen is dat we juist meer tijd hebben voor menszijn. Net als dat de extreme uitspraken, de onbalans en het onrecht, en de zichtbaarder wordende schendingen van onze bestaansrechten er ook voor zorgen dat mensen ontwaken, sluiers verdwijnen, harten worden geopend en geesten worden verlicht. Als je het eenmaal ziet, zie je het nooit meer niet. En dat zorgt voor een toenemende verbinding onder mensen. We gaan weer beseffen waar het werkelijk om gaat.
Onze menselijkheid wordt gemeten aan de hand van hoe wij voor het kind gaan staan.
Kinderen staan symbool voor de onschuld, de puurheid en vooral voor de toekomst. De vraag is dan ook zadelen we ze op met een levenslang trauma, leren we ze vooral wie ze niet zijn, of gaan we actief ons best doen om ze te helpen herinneren wie ze op wezenlijn niveau zijn. Het wordt tijd dat we ze leren wat de werkelijke bouwstenen van een humane wereld zijn en dat de liefde in ons hart de wereld kleurt.
Liefs, Eveline