Alleen jij kan jezelf dit geven

Kunnen we stoppen met mannen bejubelen in orgastische ohhs en ahhhs als zij ons bekrachtigen en ons verhaal vertellen? Als kleine meisjes die eindelijk de bevestiging krijgen waar we ons hele leven al naar zoeken gaan we vol in de adoratie en vergeten wij als volwassen vrouwen nog steeds compleet dat wij het vrouwelijk vuur zijn, dat wij ons verhaal schrijven en vertellen. Alsof het meer waar is als een man het bevestigd en uitdraagt, dan als we dit zelf gewoon gaan leven.

Ik zie het wereldwijd gebeuren. Vrouwen die volledig in overgave gaan voor de ‘spirituele man’ en in hem de nieuwe goeroe zien.

We zeggen dat het dapper is en moedig dat zij dit doen. Dat wij vrouwen dit zo nodig hebben. Dat er meer mannen zoals zij moeten zijn. En de man groeit erdoor. Voelt zich gewichtig. Neemt zijn rol steeds serieuzer. De woordvoerder van de vrouwen. Hij weet wat zij willen, wie zij zijn. Wat zij nodig hebben. Wat de wereld nodig heeft. Hij spreekt voor hen. Nederig natuurlijk. En wij vinden het prachtig en juichen nog iets harder.

Wat is daar mis mee zou je zeggen. Het is toch juist goed dat mannen ook hun plek innemen, dat zij hun rol pakken en zich uitspreken om ons verhaal te vertellen? Is dat niet wat wij willen? Dat we uit de verdrukking komen? Uit een eeuwenoud verwrongen verhaal over de ware vrouwenkracht en haar rol in de geschiedenis, het leven en de toekomst?

Ik vraag me echter af of dat niet precies het verhaal is dat ons al eeuwen wordt verteld wat we nu weer bekrachtigen. Het verhaal van de mannelijke redder. Hij die het weet en ons de weg zal wijzen. En wij die dan eindelijk vrij zijn om onszelf te zijn en deze man daar intens dankbaar voor zijn.

Kunnen we daar alsjeblieft mee stoppen?

Het is namelijk de valkuil van het narcisme dat wij onze wijsheid, onze kennis, ons diep innerlijk weten weggeven aan en verwoord willen zien door mannen. En zij gaan er (on)bewust mee aan de haal, omdat wij dat aanmoedigen. We zetten deze mannen op een voetstuk. Buigen voor ze. Adoreren ze. Hangen aan hun lippen. Vallen in katzwijm aan hun voeten. We vereren de man die verteld wie wij werkelijk zijn.

De man die zogenaamd leiderschap toont door zijn vrouwelijkheid te omarmen. De man die het vrouwelijk vuur weer wil laten vlammen, soms zelfs door het toe te eigenen als zijnde zijn ontdekking. De man die zijn identiteit (steeds meer) ontleent aan vrouwelijke kernwaarden en zich ook zo gaat profileren. Terwijl deze man niets anders uitdraagt dan de vrouwelijke kant van narcisme, of in elk geval de vrouwelijke valkuil.

Zijn we nog steeds zo gekwetst, zo vol trauma, dat we dit ook nu nog nodig hebben?

Deze man weet meestal niet eens wat de ware mannelijke energie is, laat staan dat hij bewust is van het heilig huwelijk tussen het mannelijk en vrouwelijk. Want als er dan al een verhaal moet worden gedeeld, als ons vuur mag worden aangewakkerd, laat het ons dan zelf doen. Wees als man de veilige bedding, creëer space, wees het duwtje in onze rug, richt the spotlight op ons gezicht, zet ons op dat podium.

Alhoewel, dit is niet de wijze waarop het vrouwelijk vuur aangaat en rondgaat. Die gaat in verbinding; aan de keukentafel, rondom een kampvuur, tijdens een saunabezoekje, of gewoon bij de bushalte tijdens een toevallige ontmoeting. Niet voor niets ontstaan er steeds meer vrouwencirkels. Het vrouwelijk vuur verbindt, het overbrugt, het heft alle kloven op en maakt gelijkwaardig. Zodra er adorering bij komt kijken klopt het al niet en doet het ieder verhaal dat daarmee het levenslicht ziet tekort.

Het vrouwelijk vuur flowt, knispert, vonkt, en vindt vlammend zijn weg naar victorie.

Niet omdat een ander dit voor ons verwoord. Wel omdat wij dit leven. We zijn nog steeds vergeten dat wij zelf onze stem zijn. Én, dat door hen die dit claimen te bejubelen we dit van ons af laten nemen. We worden hierdoor juist niet bekrachtigd, het bevestigd ook slechts dat zij niet de nieuwe leiders zijn en voortborduren op het oude systeem dat ons vuur vooral wil kaderen.

They are stealing our thunder. En als ik eerlijk ben, ook onze lightning.

Ongeacht hun goede boodschap en hun juiste intenties, en meer nog dan te wijzen naar mannen, die zitten namelijk zelf ook vast in dit oude systeem, vraag ik me daarom vooral af: wat is er mis met ons vrouwen?

Waarom geven we onze kracht uit handen? Waarom laten we ons nog steeds de mond snoeren, al is het indirect? Waarom zoeken we nog steeds naar bevestiging vanuit de man? Waarom luisteren we makkelijker naar de man dan naar elkaar? Waarom heeft de man nog steeds meer autoriteit dan onze mede-vrouw? En waarom wachten we nog steeds met het belichamen van ons licht en ons innerlijk vuur totdat het mannelijk systeem daar goedkeuring voor geeft?

‘Alleen jij kan jezelf dit geven.’

Deze boodschap kreeg ik van Pacha Mama, Moeder Aarde, tijdens een plantmedicijn ceremonie waarbij de kundalini slang ontwaakte en me in extase bracht. Laten we daarom de orgastische ohhs en ahhs voor onszelf bewaren. We zijn zo prachtig, zo krachtig, zo magisch. Wij zijn de poort naar het universum.

Wij dragen het geheim van het leven in ons.

Te lang hebben wij het woord aan de ander gegeven. Het wordt tijd om zelf het woord te nemen. Niet vanuit ego, maar vanuit ons bekken. Daar ligt de kundalini slang, zij wacht tot wij haar laten ontwaken. Zodat zij haar gif mag spuiten tegen al dat niet klopt en haar orgastische dans met het leven mag uitvoeren.

Als we leren dansen met ons vrouwelijk vuur zal het donderen en bliksemen indien nodig en gouden sterren regenen als het kan. Dat is de stem van de Godin. Zij kon leven creëren en vernietigen. Niemand kan dat toe-eigenen. We kunnen het alleen (voor)leven en elkaars vuur aansteken met de eeuwige vlam van onze ziel.

Vele vrouwen zijn ons al voorgegaan.

Laten we ons bij hen voegen.

Het is tijd.

Meer weten hierover: Ik ben een Godin. Jij ook